ŞAİRANE: MEHPARE ÖĞÜT YAZILARI

MEHPARE ÖĞÜT YAZILARI etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

Kendimden biliyorum. İstediğim bir şey için evrene yolladığım enerjinin yüksekliğinin bana geri yansımasını. Bir şeyi çok istediğimde ama yürekten, ama sessizce ve sadece içimden, Allah’ım duyuyor beni. Evren, isteğime cevap veriyor. Çünkü gelecek olanın bir vakti zamanı var deyip bırakıyorum bir köşeye. O da geliyor sessizce, uzun zamandan beri beklenilen misafir misali. O an evrende yalnız olmadığımı, beni duyan, yaratan Rabbimin varlığına bir kez daha ve sonsuz kere, koca bir şükürle tekrar tekrar inanıyorum. İnanmazsam, hiçbiri olmazdı biliyorum.

"İsteyin, isteyin vereyim" diyen Rabbimize kendinizi anlatmaya hiç gerek yok. Olur ya da olmaz. Oluyorsa olması gerektiğinden, olmuyor ise hayırsız olduğundan diyeceksiniz, kalbinize en ufak bir şüpheyi bile düşürmeden. Biliyorum, beklemek zordur. Zaman alır, yorar insanı. Ben de bekledim pek çok şeyi. Bazı insanlar doğuştan şanslıdır, bazıları ise kendi şansını yaratır. Bence en makbulü kendinizin yarattığı şanstır ve o şansı hiç kimsenin elinizden almaya gücü yetmez. Çünkü o artık sizin kapınıza kadar gelmiş ve içeri girmesine ramak kalmıştır. Şans, her zaman yaver gitmez, bilirim. Ama tekrar denemenin ne sakıncası olabilir ki. Deneyeceksin… 1, 3, 5… Sonra baktın olmuyor bırakacaksın onu bir köşeye. Sen bıraktın ya, işte dönüm noktası tam da orada. Sen tam vazgeçme noktasına gelmişken o şans senin kapına kadar geldi bile. Çünkü sen denedin, denendin, pes etmedin, son ana dek. Üzüldün, kırıldın, yoruldun ve ağladın hem de. İşte şimdi her şey senin elinde. İpler sende. Haydi durma. Tut ipi ve tırmanmaya başla. Kolay değildir yükseğe çıkmak. Önemli olan oraya kadar çıkıp dibe vurmamak. Artık, şans, başarı, her şey senin emrinde. Onu kullan, değerlendir, kimseye boyun eğmeden, kendini göster, evrenin sana verdiği mesajları dinle. Çalış, başkalarının senden iyi olmasını önemsemeden, sen daha çok çalış. Onlardan daha iyi olmak adına elinden geleni de yap gelmeyeni de. Zamanını iyi değerlendir. İşine ayırdığın vakti, kendine, ailene, sevdiklerine ve çevrene de ver. Ver ki, zaman bile sana imrensin. İstemeyi bil, istemeyi. Evrenin sesine kulak ver. Bir ağacın, bir kuşun, bir yaşlının, bir çocuğun… Dinle, evrenin şarkısını dinle ! Bak her şey yola çıkmış senin için geliyor, sana geliyor. Sen yeter ki şarkıyı dinle!

Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL

Ne kadar da mutluymuşuz meğerse.. Küçükken, anne babamız bizimleyken, oyuncaklarımızla oynarken, bir odanın içine kurulmuş sobanın etrafında ısınırken. Sabahları kızarmış ekmek kokusunu içimize çekerken. Buğulanan pencerelere kalpler çizerken. Kar yağdığı için delice sevinip kardan adam yapma telaşı içine girerken. Konu komşu kapı önlerinde oturup çekirdek çitlerken, gelen geçen herkese selam verirken, yaz geldiğinde memlekete gideceğiz diye sevinirken. Sevindiğimiz bunca şey ve daha fazlası var iken… Ne kadar da mutluymuşuz meğerse…

Şimdi elimizde mutluluktan arta kalanlarla idare etmek düşmüşken payımıza, her geçen gün yaşadığımız günün özetini bile çıkartamıyoruz yorgunluktan. Eve gidiş geliş saatlerimiz, işte geçen yorucu zamanlar, insanlara anlatamadıklarınız ya da anlamak istemeyen insanlara söylenecek onca söz var iken, aslında bizi yoran bu sıkıcı, mutsuz ve renksiz hayatı yaşamak zorundayken…Zaman bizden ne çok şey alıp da götürmüş meğerse.

Eskiye dönmenin mümkün olmadığı, duyulan özlemin tarifinin ise imkansız olduğu, hatıralarla avunmak zorunda kaldığımız, siyah beyaz fotoğraflarla avunduğumuz, çocukluğumuz, gençliğimiz, geçmişimiz… Bizi bırakmayan bir ton anının etrafında biriktirdiğimiz hikayelerimiz.. Hepsi bizim, hepsi özel.. Şiir tadında öykü kıvamında anlatmaya değer biriktirdiklerimiz… Bir daha dönüşü olmayan yolculuğumuzun herhangi bir yerinde, bir evresinde yanımızda olanlar, çomak sokanlar, gıybet edenler, sevenler, sevmeyenler sevdiğini söyleyip de sırtımızdan vuranlar, iyi günde yanımızda olup da kötü günümüzde sormayanlar…. Hepsi geçmişte kaldı diyerek önümüze baktığımız, yolumuza çıkan engelleri tek tek yıktığımız, olmaz dediklerini olur yaptığımız, kısacası hayatın tüm zorluklarına meydan okuduğumuz bu hayat bizim… Acısı tatlısıyla, hüznü ve sevinciyle, tüm yaşanmışlıklarıyla sadece bizim. Biz bu hayatın içinde bir bireyiz, toplumun bir değeriyiz, insanız, canız… Her şeye ve herkese rağmen yaşamaktayız. Nefes almaya devam ettiğimiz müddetçe, heybemizde biriken ve biriktirmeye devam ettiğimiz hikayelerimizle, anılarımızla, sevdiklerimizle ve sevmeyenlere rağmen yaşamaya inat etmekteyiz ve edeceğiz de. Çünkü yaşamak, her şeye ve herkese rağmen güzel yine de. Sağlığımız yerinde ise, sevdiklerimiz bizimleyse, gidecek bir işimiz var ise, şükretmeyi biliyorsak bir de. Yaşamak lazım azizim, yaşamak… Zamanında ve yerinde….

Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL

2019 Aralık

İnsanın yaralarını sarması, geçmişi yaşanmamış farz etmesi hayli zaman alıyor.

Eksilenlerle kalanları karşılaştırdığında, kalanların sayısının az olmasına rağmen aslında en vefalı olanların kalanlar olduğuna hak veriyor.

Ve onlara sımsıkı sarılarak unutmak, geçmişe sünger çekmek, yarınlara umutla bakmak, güneşe gözlerini kısmadan bakabilmeyi, yağmurlar altında ıslanmaktan korkmadan haykırırcasına şarkı söylemeyi istiyor tekrardan.

Tekrardan yaşamamak adına ise aynı şeyleri ayağını sağlam basıp almamak için yeni yaralar, temkinli adımlarla yürüyor yollarda.

Bir çakıl taşının bile ayağına değmemesini umarak.

Bir zamanlar kurduğu düşlerin gerçekleşmemiş olması üzse de her ne kadar, başka düşler kurmayı yeğliyor yeniden.

Tüm cesaretini toplayıp devam etmek kaldığı yerden.

Ama hep güvende olduğunu bilerek…

Güvenle bakmak istiyor yarınlara…

◕ Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL◕

****

Ruhumu çarpıp da duran yalnızlık dalgası, acıtma canımı ne olursun. Git başka kıyılara vur, vur ki dinsin kulaklarımda ki fırtınanın uğultusu. Bir kere olsun dinle sözümü ey rüzgar. Git başka yerde bırak kokunu. İstemem kalsın senden gelecek hayır, vazgeçtim ben çoktan vuslatı beklemekten… Güneşe de küskünüm ısıtamadı beni bir kez bile olsun. Sen, gölgesinde dinlendiğim çınar, hani şu çocukluğumun geçtiği parkta ki… Ne o sen de mi yüz çevirdin benden. Sen de mi başkalarına gölgelik olmaya niyetlendin bana haber vermeden. Yollar… en çok da size kırgınım, alacağınız olsun. Oysa ki en çok siz tanırdınız beni ve bilirdiniz attığım adımdan nereye gittiğimi. Şimdi ne oldu da böylesine yalnız bıraktınız beni.

Ve dört duvarını ruhumla yıkadığım evim, odam, kitaplarım, müziğim… Huzur sizdeymiş geç fark ettim… En çok da yatağım… Göz yaşlarımla yıkadığım yastığım. Beni bir tek siz anladınız. Beni en çok siz sevdiniz, sizi unutmayacağım !...

****

Her yerde bir #tbt paylaşımıdır gidiyor ya hani.. İşte ben de geçmişten bir yazımı paylaşarak #tbt yapıyorum. Beğenmeniz dileğiyle,,,

Mehpare ÖĞÜT & "İç Dökümü"

#20 ŞUBAT 2012#

Düşüyor yapraklar gibi hayatımızdan sevdiklerimiz de...

Akrep ile yelkovan misali kovalıyorlar sanki birbirlerini.

geç kalmak derdi var sanırım öteki tarafa..

oysa ki yaşarken sorsanız diyecektir hepsi de;

-“keşke biraz daha kalsaydım dünyada”

ama nefes kadar yakın olan Azrail'i taşırken sırtımızda

“gitmem” demek, ne kadar basit bir kelime olacaktır / şu üç günlük Dünyada ...!

Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL

Efsaneler bilindiği üzere sözlü kültür ortamında yaratılan ve sözlü kültür edebiyat geleneğinin bir türüdür.

Efsane terimi dilimize, Farsça'dan girmiş olup Eski Türkçe'de “sab”, “saw”, ”kep” ve “irtegi” kelimeleriyle ifade edilmiştir.

Batı dillerinde Latince “legendus” kökünden kaynaklanan “legand”, “leganda”, “leyanda” gibi kelimeler efsane karşılığı olarak kullanılmaktadır.

TDK Türkçe Sözlükte ise efsane tanımı edebi anlamda şöyle yapılmaktadır...!

Efsane; “Eski çağlardan beri söylenegelen, olağanüstü varlıkları, olayları konu edinen hayali hikaye, söylencedir.”

Mecazi anlamda ise; Gerçeğe dayanmayan asılsız söz, hikaye vb şeklinde tabir edilmektedir.

Bu kısacık dipnot sonrasında ders kitabımda ilk defa okuduğum, Türk kültüründeki büyük sufilerin, evliyaların hayatlarından, kerametlerinden bahseden efsanelerden biri olan -Taş Kesilme Motifi- olan efsane oldukça ilgimi çekti ve sizlerle paylaşmak istedim.

Gelin okuyalım birlikte....

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

“Erzurum'un, Karayazı ilçesinin Kız Musa adlı köyünde vaktiyle bir adam yaşarmış. Bu adam veliymiş fakat kızı kendisinin sözünü dinlemezmiş. Aynı köyden Musa adında bir genç varmış. Musa bu kızı seviyormuş. Kızla gizli gizli buluşurlarmış. Gençler bir gün aralarında anlaşırlar ve kaçarlar. Kızın babası kaçtıklarını anlayınca peşlerinden gitmemiş. Köylüler gelip, “Müsaade et, biz gidelim, Musa'yı öldürüp kızını getirelim”demişler. Kızın babası müsaade etmemiş “Siz gelin oturun onlar kaçamaz” demiş.

Sabah olunca köylüler, köyün dışında iki kişi görürler. Yanlarına yaklaşınca, delikanlıyla kızı taşlaşmış olarak görmüşler. O günden sonra bu köyün adı “Kız Musa” olarak kalmış.Hala köyün girişinde bu taşlaşmış iki insan şeklini görmek mümkündür.”

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

Efsaneler her ne kadar sözlü kültür ortamında yaratılmış da olsa; kulaktan kulağa ve kuşaktan kuşağa aktarıldığından gerçek olma payı tartışılır ama biz yukarıda paylaşmış olduğum bu kısacık efsaneden yola çıkarak kendi payımıza düşen ve almamız gereken bir takım nasihatlar olduğunu düşünürsek belki de neyi yapmamız ve neyi yapmamız gerektiği konusunda da bir fikir sahibi olacağızdır. Bu efsane ile

1-Köyün adını ve köye yakın olan iki insan şeklindeki kayanın oluşum şeklini,

2-Baba sözünü dinlemenin önemli olduğunun vurgulanması, bir takım toplumsal geleneklerin çiğnenmemesi gerekliliği ve bunun olması halinde Yaradan'ın vereceği cezanın sonucuna katlanmak gerektiği sonucuna varılmaktayız...

Hepimizin kıssadan hisse kapmış olması dileğiyle...

Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL

İnsanın içindeki yalnızlığını başka birinin yalnızlığı ile paylaşmak istemesi kadar doğal ne olabilirdi ki ! Gördüğüm gördüğün olsun, dokunduğum dokunduğun ve öptüğün dudaklarım. Bir tek, bir tek kalbim var sana verebileceğim. Bir de tutman için sana doğru uzanan ellerim.

Geç kalınmış bir birliktelik belki de bizimkisi. Yıllar içerisinde acıları yoğurduğumuz, hüzünlerde boğulduğumuz, mutluluğun adını bile unuttuğumuz. Unuttuğumuz diyorum, sahi biz en son ne zaman mutlu olmuştuk. Ne zaman ağız dolusu gülmüş ve ne zaman bir “ohh” çekmiştik. Çok gerilerde kalmıştı muhtemelen ve o gün bugün değin yalnızlığımızla birleştirip ruhumuzu, amaçsızca dolaşıp durmadık mı yeryüzünde.

Hep bir arayış içerisinde, hep bir sorgulayışın peşindeydik bunca zamandır. Peki ne geçti elimize. Koca bir hiç değil mi! Oysa, onca arayış içerisinde beklentilerimizi karşılayacak bir şeyler olmalıydı bu hayatta! Olmalıydı ama olmadı. Üzüldük, kahrolduk ya sonra, ne geçti elimize! Hiçbir şey. Demek ki bunca üzülmeye, bunca düşünmeye değmezmiş yaşadıklarımız. Olsun varsın. Bunların hepsi de bizim için bir deneyimdi. Deneyim olmadan yaşamı öğrenmek ise mümkün değildi. Çünkü yaşam deneyimler sonucu oluşuyordu ve her deneyim, kişiliğimizi geliştirmek ve ruhumuzu yüceltmek adına önemliydi, gerekliydi… Ve işte şimdi, tam da olmak istediğimiz gibi, ait olduğumuz yerdeyiz.

Sen Ben’de Ben Sen’deyim… Var mı ötesi…

Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL

2017 “Sana Dair Karalamalarım”

Bazen korkuyorum…

Sabaha kadar mütemadiyen uluyan köpeklerin bir uğursuzluğa işaret etmesinden.

Her konuşmamızda ise eşimin, “kötü şeyler çağırma” demesi ise ayrı bir durum. Ben çağırmıyorum tatlım, köpekler uluyor. Hem de uykumun en güzel yerinde, geceyi bölercesine..

Bir süredir böyle durumlar var apartmanımızın garaj olarak kullanılan açık alan kısmında. Yani nasıl geldiniz buraya, nasıl buldunuz burayı. Bak burayı diyorum onca yer varken bizi tercih etmeniz de işin en ilginç tarafı. Anlıyorum sizi de. Alan geniş ne de olsa, tam da istediğiniz gibi. Üstünüzü saran gölgelik ağaçlar da cabası. Böyle düşünüyorum diye köpek sevmeyen biri olduğumun düşünülmesi ise korkunç olur tarafımca. Çünkü ben belli birkaç mahlukat dışında tüm canlıları seviyorum ki onlara hayvan bile demek istemiyorum açıkcası. Her neyse. Sadece bu uluma sesi ne zaman bitecek merak ediyorum. Yan bahçedeki köpekçik çağırıyor sanırım bunları ki, yalnızlığının verdiği boşluğu doldurmak adına olsa gerek J Üzgünüm, çay, kahve, pasta, böbrek ikramımız yok maalesef, hizmette kusur var anlayacağınız. Kendimize zor yetişiyorum inanın, yoksa dükkan sizin…

En çok merak ettiğim konulardan biri de bu güzel varlıkların kendi aralarında bir takım sesler yoluyla anlaşırken söylemek istedikleri. Nasıl da anlıyorlar birbirlerini kıskanmamak elde değil hani. Böyle diyorum çünkü daha iki kelimeyi yan yana getirip de cümle kuramayan onca insanın yaşadığı bir toplumda değil köpeklerin dilinden anlamak birbirimizin dilinden anlamıyor olmamız çok da tuhaf değil ayrıca.

Son zamanlarda nereden geçsem mutlaka koloni halinde dolaşan sokak köpekleri ile karşılaşıyorum. Aranızda benimle aynı düşünceyi paylaşanlar olacağına eminim. Köpeklerin bir çoğunda kısırlaştırıldığına dair takılan o renkli pullar var (Pul diyorum adını bilmediğim için). İyi hoş da kardeşim bu kadar köpek kendi halinde nasıl dolaşır sokaklarda. Etrafta onca insan varken hem de. Tamam hayvan severiz, zarar verilsin istemiyoruz ama daha dün sokakta genç bir kız avazı çıktığı kadar bağırıyordu “kurtarın beni” diye… O yüzden sözüm en çok da belediyelere. Lütfen barınaklara ya da uygun bulduğunuz ortamlara toplayıp bırakınız onları. Kimsenin canı acımadan görev ve sorumluluklarınıza sahip çıkınız. Yoksa önümüzdeki günlerde bir yığın şikayet telefonları almanız hiç de kaçınılacak gibi değil. Yoksa aldınız mı !...

Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL

Temmuz @ 2017

Sevdiğin bir şeyi yapmaya devam etmelisin. Kimsenin seni durdurmasına, engellemesine ya da bunu yapman için vazgeçirmesine izin vermeden, bildiğin şekilde yoluna devam et.. Kim ne derse desin önemli olan sen ve senin yaptıkların, düşünce ve duyguların. Söylediklerini daha doğrusu senin düşüncelerini anlamayanlar illa ki olacaktır ama bu onların haklı olduğunu değil senin doğru yolda olduğunu gösterir, bunu bil.. Çünkü, birileri sürekli olarak senin yaptıklarınla ilgili vır vır ediyorsa sen doğrusundur, doğru yoldasındır. Çünkü, o vır vır edenler aslında elinden hiçbir iş gelmeyenler, kaldı ki seni gizliden gizliye beğenip de içinde hırs küpleri barındıranlardır unutma. Herkesin aklı kendine ve herkes kendi yaşamını kendi elleriyle kurmak zorunda. Sen başkasının yaşam modelini değil kendi yaşam modelini yaratmalı, geliştirmeli ve ona göre hayatına bir yön çizmelisin. Bu ana kadar hep başkalarının dedikleriyle yaşadıysan üzülme ! Hiçbir zaman geç kalmış değilsin. Bundan sonra ki hayatını kendi istediğin gibi şekillendir ve mutlu olmayı seç. Engeller çıksa bile önemseme. Çünkü her engel senin bir sonra ki basamağı çıkmana yardımcı olmak içindir. Nasıl mı ? Her engel senin yaşamla, olaylarla ve de insanlarla mücadele etmeni öğretecek birçok fırsatlar sunar ve sen bu fırsatları doğru şekilde değerlendirilebilirsen ki bu yüksek olasılıkla senin karar ve davranışların sonucu gelişecek bir süreçtir; işte o vakit sen, o engellerin birer birer kalktığını görecek ve üst basamağa çıkacaksın ve bu ta ki son basamağa varana dek böyle devam edecektir. Son basamağa geldiğinde ise geride bıraktığın basamaklara dönüp bakman gerekir. Çünkü o basamaklarda senin vazgeçtiklerin, kararların, şansızlıkları, sana sırtını dönenler ve senin yanında olup destek verenleri... göreceksin. Ve bundan bir an olsun pişman olmadan son basamağa ulaşmanın verdiği mutlulukla kendine güvenmenin tadını çıkar ve yaşamın güzelliklerinin keyfini sür. Bunu hakettin çoktan. İnanç, azim, kararlık sayesinde her işin üstesinden gelecebileceğini ve zor gibi görünen her şeye ulaşabileceğinin farkındasın artık değil mi !

Kural ; Yaşam sana bir şey vermiyorsa sen almalısın onu kendi ellerinle...

Mehpare ÖĞÜT

NİSAN 2015

Bazen kafamın içini samanla doldurmuşlar gibi.. Hiçbir şeyi anlamıyor, duymuyor, bilmiyor, düşünmüyor ve hatta düşünmekten korkuyor gibi hissediyorum. Aslında hiç de öyle biri değilim ve hatta değildim ama sanırım yaşın rüzgarına kapıldım ben de!

Evvelki yıllarda okuduğum kitabın sayısını hatırlamazken şimdilerde bir yıl içinde okuduğum kitapların sayısı bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar azalmışken, bu durum ne de çok rahatsız ediyor beni bir bilseniz. Evet, aylar öncesinden okumak için aldığım kitaplar, al beni oku diye adeta gözlerimin önünde çığlık ata dururken ben kendimi son iki senedir ders çalışmalarına adamış durumdayım. Kaldı ki dersleri bile seresim var şu son zamanlarda. Issız bir yere ihtiyacım var mümkünse insan ve şehir gürültüsünün olmadığı, sadece doğa ile başbaşa kalacağım ve bir de sevdiğim olsun yeter yanımda.

Ve yarın bir hafta daha var şu meşhur Pazartesi sendromuyla başlayacağımız...Halbu ki Pazartesi'nin ne günahı var. Haftanın ilk günü olmak onun suçu değil ne de olsa. Allah iyilerle karşılaştırsın diyelim de güzel geçsin bari. Tabii her zaman rahmetli babamın da sürekli bizi uyardığı gibi, yataktan kalkar kalkmaz besmele ile başlamak güne. Sonra aynanın karşısına geçip, bugün güzel bir gün olacak, olmaması için hiçbir sebep yok demek ve telkinde bulunmak kendimize. Aslında hep dediğim bir şey var ki insan evrene enerjisini nasıl gönderiyorsa o şekilde de karşılık buluyor bu kesin. Pek çok denenmişliğin olması nedeniyle söylüyorum bunu. O yüzden nasıl başlarsak öyle gider derler ya bir şeyler için... Güzel başlayalım güzel gitsin ve öyle de devam etsin hepimiz için.

Ve bir şiir böler geceyi ansızın... Birhan Keskin – Taş Parçaları... Şiir uzun ama bence dinlemek çok da keyİfli. Son zamanlarda takıntısı olduğum Eser Gökay yorumuyla hem de.

“Madem arkandan ağlamamı bile çok gördün bana

Al bu taşlar senin olsun… O halde ve bundan böyle

Bütün davullar vursun, telleri kopsun sazların

boşluğa bağırsınlar, birlikte;

Kan kusacağız.

Madem dünya bunca zalim

Madem yakışmıyor kalbimize.

Bütün davullar gümlesin

Boşluktan gelen, boşluğu dolduranı

Boşluğa böğüreni

Vursunnnn.

Bak! nasıl kan kusuyor külde uyuyan

Dünya görsün.”

Ve dinlemek için burada ki https://www.youtube.com/watch?v=_5KrATs_2W0 linki tıklamanız yeterli olacaktır. Evet, gece gece, gecenin bir vakti. Şiirsedim sanırım belki de. O da ne öyle, ne söylüyorum ben. Şiirsedim, var mı Türkçe'de böyle bir kullanım. Mazur görünüz artık vakit epey geç oldu. Uyku zamanı ama bu şiir bitmeden uyumak haram bana.

“Ben seni hep sevgilim ben seni hep

yüzünden geçen dalgalardan okudum.

Gözlerine sevgi okudum ellerine şefkat okudum

Annen seni inkâr etmişti

Aldım etime dokudum. “

Bitmez şiirler, tükenmez... Sevdalar var oldukça, yaşam devam ettikçe ölmez hiçbir dize, yaşar her şair ve yazar. Okumayı sevdikçe, dinledikçe, anladıkça ve özümsedikçe...

Şiirleri seviniz, yazanları daha da çok seviniz. Hepsi ayrı bir yaşam, hepsi ayrı bir hikaye bizlere. Sarınız onları sımsıkı sarılınız bırakmamacasına.

Yaşasın şiirler, yaşasın dünya döndükçe...

Şiirle bitsin her gece...

Şiirle başlayalım her güne...

Şiire doyuyorum bu gece...

Mehpare ÖĞÜT