İnsan bazen gitmek ister.. Karanlıklara doğru yürümek ve hiç dönmemek.. Aydınlıktan
Kaçarcasına.. Kendisiyle yüzleşmekten korktuğu içinmidir bilinmez..
Aydınlıkta yaşananları görmemek için belkide.. Karanlığa giderken
Gözlerini kapayarak gitmek ister hemde.. Olurda ufacık bir ışık görür
...tekrar geriye dönerim düşüncesiyle alabildiğine sıkmak ister gözlerini..
İnsan bazen gitmek ister.. Sevdiği ve belkide onu seven insanları hiç
Düşünmeden kaybolmak ister.. Öyle bir yer olmalıdır ki gideceği yer,
Kimse bulamamalıdır onu.. Tabir-i caizse sırra kadem basmak ister..Bazen
Daralır insan.. Etraftaki entrikalar, mentrikalar şunlar bunlar..
Daraltır insanı işte! Plastik gülüşlerden, yalancı sevişlerden, çıkarcı
Dostluklardan midesi bulanır artık.. Saf ve temiz bir dünya çizer
Hayallerinde.. Oraya gitmek ister.. Ama tek başına gitmelidir oraya..
Onu bekleyen tek birşey olmalıdır orda..
Yalnızlık!Bazen sessizleşir insan.. Etrafa saçtığı
Gülücüklerden tek bir iz kalmaz yüzünde.. Çünkü bilir ki eğer gülümserse
Onada biri gülümseyecektir mutlaka.. İcten olmayan bir gülümseme görüp
Bir kez daha samimiyetsizlik karşısında yıkılmamak için gülümsemeyi
Unutmaya çalışır kendince... Ya da ona öyle gelir.. Samimi bir gülümseme
Dahi olsa inanmak istemez.. Çünkü karşısına hep samimiyetsizlik
Çıkmıştır onun.. Suya muhtaç toprağa benzer yüreği.. Samimiyete
Muhtaçtır o yürek!
Bazen canı sıkılır insanın.. Raflarda dolaşır gözleri.. Belki
Birşeyler bulur okurum düşüncesiyle.. Sonra fotoğraf albümüne takılır
Gözleri bir hışımla indirir hemen albümü ve ciltleri çevirmeye başlar.. O
Kadar uzun zaman olmuştur ki albüme bakmayalı resimler yapışmıştır
Artık ciltlerin üzerine.. Albümün içinde dolaştıkça eski anıları gelir
Aklına.. Kendisini görür resimlerde.. En sevdiği arkadaşı ile bahçedeki
Ağaca tırmanırken çekildiği fotoğrafı gördüğünde belkide aylar sonra ilk
Defa yüzünde gülücük belirir.. Sonra bebekken annesinin kucağında
Çekilmiş bir fotoğrafına bakar.. Ne kadar küçüktür ne kadar
Miniminnacıktır.. ”ben bu kadarmıymışım gerçekten!?” Diye düşünmekten
Alı koyamaz kendini.. Hayatın zorlu kollarına atıldıığı gündür o gün..
Ama o bilmez o zamanlar hayatın ona yaşatacağı zor anları..
Bilmez birgün büyüyüp karanlık caddelerin karanlık asfaltlarında yol almak isteyecegini..Bazen tek bir kelime bile insanın canını sıkmaya yeter.. Bazen tepesi atar insanın bazende yüreği yaralanır..Söylenen
Sözü kabullenircesine susar bazen.. Hiç birşey söylemez.. Gözleri
Konuşur sadece, onlarla anlatmak ister herşeyi.. Yüreğine cam
Kırıntıları serpilmiştir bir kere ve kanıyordur artık.. Fakat acısını
Belli etmemek için tutar kendini..
İnsan bazen gitmek ister.. Hiç ardına bakmadan çekip gitmek!
Bırakmak ister herşeyi bir yerde ve sonsuz yolculuğuna çıkmak ister
Artık.. Vakit gelmiştir artık onun için.. Geç bile kalmıştır belkide..
Hayatında olan ne varsa kim varsa hepsini elinin tersiyle itip yelken
Açmak ister artık karanlıklara doğru.. Yüreğindeki bütün kırıntıları,
Hayatındaki iyi ya da kötü bütün anıları, insanları yanına almadan
Defolmak ister!..
Ama onlar hep onun takipcisi olacaktır.. Bilir bunu.. Bile bile gitmek ister..”Karanlık! Yalnızlık! Aç kollarını! Ben geldim…!!” Demek ister..
...
Alıntıdır...
Kayıtlar
