HAYAL BİLE OLSA SENİN’LE GÜZEL YAŞAMAK…

Seninle hangi sulardan geçtik, hangi şarkıları söyledik ve hangi kayan yıldızdan dilekler diledik…

Aynı yollardan hangi şehirleri geçtik, hangi mevsimleri tükettik ve hangi çiçeğin adını birbirimize verdik…

Ne zaman geçtik en son Kızılay’ın en işlek caddesinden, ne zaman var’la yok olduk böylesine severken ve ne zaman biz olduk sen’le ben…

Biz bunların hiçbirini de yapamadık sevgilim… Bunlar bize o kadar yabancı ve bir o kadar da uzaktı. Gecenin gündüze, güneş’in dünyaya olan uzaklığı kadar, kış’ın bahar’a olduğu kadar. Seninle ben hiçbir zaman olamadık ki Biz…

Bu bir hayaldi… Ve yalnızca bana aitti. Hani şu yürek avuntularından dediğimiz. Esip geçen bir meltem gibi, yağıp dinen kar gibi.. Öylesine bir şeydi işte. Öylesine bir hayaldi ve sadece benim gönlümde filizlenen…

İsterdim ki seninle yarınlarımız olsun. Sen demek yerine biz diye başlayalım her söze. Can demeden önce canımsın diyebilmeliydik birbirimize. Olmadı… Olamadı… Ama hala seninleyim ben. Sen olmadan da başarabiliyorum kendimce biz olabilmeyi her şeyde. Sen varmışsın gibi yaşıyorum ne kadar yaşayabiliyorsam işte. En mutsuz olduğum zamanlarda ya da içimden ağlamak geldiği anlarda bile sen görürsün korkusuyla çeviriyorum başımı diğer tarafa ve saklıyorum göz yaşlarımı da…

Sensizliğin ağırlığı basarken omuzlarıma, kimi zaman da yok olup gitmeyi istiyorum bu dünyadan başımı alıp da. Sonra aklıma geliveriyorsun da ansızın kıyamıyorum sana; daha doğrusu bize. Vazgeçiyorum da, yaşa diyorum boş ver aldırma…

Hep boş veriyorum zaten her şeyi ve herkesi… Bir tek seni geçemiyorum nasıl oluyorsa. Bir tek sende yanıyor tüm kırmızı ışıklar. Bir tek senden geçemiyorum herkesten geçtiğim kadar.

Ve sen de buluyor cevaplarını tüm sorular.

Var olduğun ve ben de sevdiğim müddetçe hayal olarak yaşamak bile güzel seninle…

Mehpare ÖĞÜT

2011