Yaşadığım müddetçe hiçbir zaman kapılmadım ümitsizliğe… Çünkü biliyordum ki ne zaman vazgeçecek olsam hayallerimden, koca bir karamsarlık kaplardı tüm benliğimi ve ardından gelecek olan kara günlerin olurdu habercisi… Oysa hayat denilen dünya sahnesinde bazı hayaller alınırken elimizden bazılarına ise biz asılıyorduk yürekten… Ve ne zaman yeni kıpırdanışlar hissediyorduk yüreğimizde işte o zaman karamsarlık bulutları dağılmaya ve karalara çalan yüreğimizde doğmaya başlıyordu güneş yeniden...
Şimdi hatırlayamadığım ve bir o kadar da uzak, miadını doldurmuş, di’li geçmiş zamanlarda kalan anılarıma, koca bir elveda demenin vaktidir. Biliyorum bu veda için biraz geç kaldım ve yaralarımı kapatmakta zorlandım bir hayli. Ne var ki bu ağrılı gidişata son demenin zamanıdır tam da şimdi. Artık geçmişten bugüne taşımak istemediğim bir valiz dolusu anıyı, denize atıp sonsuzluğa uğurlamalıyım. Bir zamanlar eksildiğinde üzülüp yandığım ama şimdilerde ise hiçbir anlam ifade etmeyen her şeye son kez veda etmeliyim. Ve bir daha geri dönmemek üzere yeni hayallerin peşine düşüp, yaşıyorum diyebilmeliyim yeniden… Yine eskisi gibi tam da kaybedecekken tutunduğum ümidimle birlikte düşmeliyim yollara ve bu sefer doldurmadan miadını taşımalıyım onu gelecek zamanlara…
Yarının ne getireceğini bilemeyiz hiçbirimiz…
Sonuçta hayat bir sahne ve oyuncuları biz olduğumuz müddetçe…
Tek yapmamız gereken ümidimizi kaybetmemek ve hiç kimsenin hayallerimizi yıkmasına izin vermemek…
Geçmişte her ne yaşanmış olursa olsun her şeyin üzerine sünger çekip devam etmeliyiz yola…
Eğer anılarda yaşamaya devam edersek bilinmelidir ki, geleceğin değil geçmişin esiri oluruz her birimizde …
╔══════ ♥ Mehpare ÖĞÜT♥ ══════╗
2011
Kayıtlar
0 Comments:
Yorum Gönder