YASAK KRALLIK…

Surlarla örülü bir krallıksın gözümde ve

Öyle ki düş’tüğüm günden beri ülkene,

Kapısı çalınıp da açılmayan yegane şehirsin sen gönlümde…

Ve kapındaki nöbetçiler,

Ne zaman kollarımdan yakalayıp getirdilerse önüne,

İşte o zaman anladım ki kapında köle olmak için vurulmuşum gözlerine…

Ne kadar yağmacı varsa şehrinde ve bir o kadar da aç;

Emrindeydi hepsi de.

Ve ben ki ellerine düş’müş asi bir köle,

Senden başka ilaca yoktu hacet,

Dertte sendendi, dermanda..

Yeter ki çare olmaya niyetlenseydin sende…

Ne zamandır bekliyordum hücremde ve

Ne kadardır görmemiştim ışığı gören gözlerimle…

Zaman anlamını yitirmişti çoktan ve hatıralarsa uçup gitmişti başka diyarlara.

Öyle ki bana arta kalan sadece sen, şehrin ve bir de yasak krallığın.

Aynı havayı solusak da gökyüzünü tek görebilen sendin…

Bense hücremde ufak bir ışığa muhtaç,

Bir gün görmek ümidiyle yaşadığım gözlerine hasret…

Beklemek değildi aslında zor olan ve dert değildi ışığı görememekte.

Bütün mesele bir ihtimal hesabı üzerine kurulmuştu sadece.

Ve işte bu ihtimaldi ki kapalı bir kapının açılıp açılmayacağı üzerineydi.

Yani senin yasak krallığından girip girmeme meseleseydi,

Kısacası senin sevebilme ihtimalin üzerine kurulmuş bir beklemeydi…

Zaman geçiyordu geçmesine ve ömürde tükeniyordu tükenmesine ama,

Ben hala sükut ve sen hala yasaktın bana…

Ben hala sendeydim oysa, sense bir o kadar uzaktın bana.

Ve ben senin şehrinde, kapalı kapılar önünde gözlerine vurulmuş asi bir köle,

Karar vermiştim çoktan yolunda ölmeye.

Nice savaşlar vermiş bu yüreğimde,

Şimdi asıl savaşını vermek için yaşadığım hücremde,

Göremesem de ışığı ve değemesem de gözlerine,

Bir tek sen ve yine sen ve yalnız sen diyerek ölsem bile,

Açılmasa da şehrinin kapıları dünyanın son günü gelse bile,

Ben yine ben olarak ve sende olarak,

Senin olarak vereceğim son nefesimi de…

Sende kalacağım ve hiçbir yere gitmeyeceğim sen git desen bile…

Ve ben seni severek öleceğim sen istemesende…

Mehpare ÖĞÜT

2011