HEP SEN

Hep sen diye başlıyor tüm satırlarım ve yine sen diye bitiyor tüm akşamlarım.
Yalnızlık , içtiğim bir kadeh şaraba dost olmuş sensiz günlerimde,
Radyoda dinlediğim her ezgi seni hatırlatır olmuş
Hüzün belki de hiç böyle güzel gözükmemişti gözüme
Nedendir bilmiyorum, ama günlerimi hep sen diyerek geçiriyorum…

Nedeni basit aslında, ancak kendime söylemekten bile korkar olmuşum,
Sanki söylediğimde herkes duyacak ve bir şey diyecek sanıyorum,
Olmayan bir hayalin peşinden koştuğumu söyleyip deli diyecekler diye korkuyorum,
O yüzden bir türlü içimden bile “SENİ SEVİYORUM” diyemiyorum…

Çok defalar senden nefret etmeyi denedim ama başaramadım, daha doğrusu yapamadım.
Seni çok sevdiğimden midir bilmem sana bir türlü kıyamadım.
Seni bu kadar çok severken nefreti kendi gönlüme yakıştıramadım
İşte bu yüzden bir türlü senden kopamadım…

Biliyor musun artık kimseleri sevemiyorum, kimseye gönlümü emanet edemiyorum.
Kırarlar, senin gibi sevemezler diye çok korkuyorum,
O yüzden işte sevgilim, senin yerine başkasını koyamıyorum,
Seni sevdiğim gibi kimseleri sevemiyorum
ÇÜNKÜ BEN HALA, HEP SEN DİYORUM…



Mehpare ÖĞÜT
2007