SADECE BİR DÜŞTÜN GERÇEKTE OLMAYAN...

Öyle yakındın ki bana, ellerimle okşadım yüzünü. Sakalların vardı hafiften, acıtmadı canımı. Hüzünlüydü gözlerin, sanki beni sakla diyordu yüreğin. Akşamın son aydınlık saatleriydi ve ben bir apartmanın en üst katından gördüm seni. El salladım, sen karşılık verdin. Yüreğim bir çocuk misali kıpır kıpırdı, çünkü sen eve gelmekteydin. Sanki çok uzun yıllar sonra görüyormuşçasına seni, yoldan eve gelişini gözlemekteydim. Bekledim, bekledim bir türlü gelmek bilmedin. Sonra, seni gördüm yeniden. Koşuyordun. Anlam verememiştim. Nedendi bu kaçışın. Benden mi yoksa başka bir şey mi vardı benden sakladığın. Yüksek duvarların üstünden aşarak koşmaya başladın akşamın karanlığında ve sonrasında tanımadığım sesler duydum. Evin balkonundaydım; eğilip baktım şöyle bir aşağıya. Hepsi de senin adını tekrarlıyordu. Ne yapmıştın onlara, ya da onlar ne yapmıştı ki sana kaçıyordun. Sonra birisi işte orda koşun diye bağırdı. Herkes senin olduğun tarafa doğru koşmaya başladı. Bu seni son görüşüm olmuştu. Bir daha gelecek miydin bilmem ama, ben seni hep o hüzünlü gözlerinle hatırlayacaktım. Üzerinde ki deri ceketin ve kirli sakallarınla, bir de saçına düşmüş birkaç tel ağarmış saçınla.
Kan ter içinde uyandım, gözlerimi açtım. Hayalle gerçek arasında bir yerlere sıkışmış olduğumu anladım. Karar vermeye çalışıyordum, gerçekten sen miydin yoksa hayal miydi tüm gördüklerim ve anladım ki sonunda, bir rüyaymış gördüklerim. Ne sen diye biri var, ne de senin arkandan koşan insanlar. Keşke hayal olmasaydı diye iç geçirdim sessizce. Gözlerimden nedendir bilmem iki damla yaş düştü yastığıma. Sanki, en değerli şeyimi kaybetmiştim. Oysa sen bir düştün, bir geceliğine gördüğüm. Bir düştün adı üstünde gerçekte olmayan…

Mehpare ÖĞÜT
Kasım 2007
Denemeler