DELİLER GİBİ

Sana sahip olamadım, tutamadım giderken ellerinden.
Oysa diyeceğim ne çok şey vardı daha.
Sanki ilk sözcüklerdi, ilk duygularımdı dilimde dolanan,
Karıştı yokluğuna da bir türlü söyleyemedim sana…

Bazen düşler kurardım ikimize dair diğerleri gibi,
Sonra korkardım nazar değecek diye, bırakırdım onları bir köşeye.
Nasıl olsa birlikteyiz, beraberiz derdim de,
Bir gün gelip de yalan olacağımızı bilemedim işte…

Severdim seni dinlemeyi, dinlerken seni seyretmeyi.
En çok da kahverengi gözlerini, gözlerinde erimeyi.
İki dudağının arasından dökülürdü tüm cümlelerin derinden.
Derinden ve okşarcasına delip geçerdi yüreğimi…

Ne şanslı olduğumu düşünürdüm bazı zamanlar,
Şanslıydım ve mutluydum da o zamanlar.
Ta ki sen gidiyorum diyene kadar.
Gidiyorum dedin ve dinletemedim sana yüreğimi.
Belki bir gün dönerim diyebilmiştin ya sessizce,
Ben biliyordum ki bir daha dönmeyecektin geri…

Gittin…
Ve gittin de aylar /yıllar geçti üstünden.
Unutursun zamanla diyenlere inat,
Ben unutmadım seni bir an olsun.
Unutmadım ki işte tam şuramda, kalbimin tam üstünde.
Sızlayan ve kanayan bir yara var hala kapanmayan…

İşte sevgilim yine sana yazdığım bir şiir.
Duygularımı ve yüreğimi açtığım bir akşamdı yine her zaman ki gibi,
Nasıl olsa sen okumayacaksın bu dizeleri;
Okumayacaksın ve hiç bilmeyeceksin,
Hala seni deliler gibi sevdiğimi.
Deliler gibi sevdiğimi…

Mehpare ÖĞÜT
EYLÜL 2008