ZAMANSIZLIĞIN YOKUŞLARINDA

Hep yokuşlarda yok oluyor hayatımız, bir de saatlerde. Ama bir türlü yetmeyen saatlerde... Sevdadır bizi gülümseten, yanağımıza renk verip, hayatımızı coşkuyla yöneten. Bir kitap belki de yaşam, kendimizin yazıp, kendi kahramanı olduğumuz…

Aşkın yeşerdiği yerde seni gördüğüm zamanki yağmur taneleri gibi biraz da. Berrak alabildiğine ve yine öylesine canlı… Her an buharlaşıverecekmişçesine belki biraz da. Bazen geçmek bilmez, bazen de bir nefes kadar hızlı… Geçti geçiyor gibi mevsimler, yaz sonbaharı, kış baharı kovalamakta. Ne yapsam, bu gün hayatıma hangi kareleri eklesem, ya da öyle değil acaba bu günü nasıl atlatsam tasası ve daha nicesi. Hangi şarkıda hüzünlenip, hangisinde neşe bulma arayışı. Bir gün ayrılığımıza ağlarız, ertesi gün yeni açan sevdamıza. Bir gün hasta, bir gün kıpır kıpır nehirlerdeki balıklar gibi. Hangi güne, yarına ya da düne bir şeyler yaşatma savaşı. Bazen sadece iyot kokusunu genze öylesine dolduruverme…


Heyhat, ömür işte. Geçsin diye yetmeyen saatlere sığdırmaya çalıştığımız onca lahzayla, doldurmak için uğraş verdiğimiz, lügatte anlamı olan, her insanın kendine yüzlerce kez tanımladığı, her gün güneşle selamladığı köprü. Kimi için yeni adımların başlangıcı, kimi için annesinin helal sütü…


Her gün yeni bir sayfa çeviriyoruz ömür kitabından. Geriye kalan sevinçlerimize, mutluluklarımıza, gözyaşlarımıza birer çizik atıyoruz. Kimi zaman vazgeçiyoruz, kimi zamansa daha bir bağlanıyoruz sıkıca, kopmaz bağlarla. Ömür denen şey belki de bir armağan, kapalı kutu içinde, sürprizlerle dolu… Belki de bir damla umut…


Hep yokuşlarda yok oluyor hayatımız, bir de saatlerde. Ama bir türlü yetmeyen saatlerde… Sevdadır bizi gülümseten, yanağımıza renk verip hayatımızı coşkuyla yöneten. Sevdadır bizi geçit vermez yollardan kolayca sıyırıveren. Yetmeyen saatleri sevinçle dolduran, yetmeyen saatleri hayata bağlayan…

BEKIR CEVIZCI