AH KALBİM !...

Ah kalbim !
Yazık ettin bunca zaman kendine.
Ne boş şeylerle uğraşmışsın böyle.
Yaşın gelmiş otuz beşe,
Orhan Veli’den esinlenmişsin de yine,
Ağırlaşmış adımların,
Çıktığın merdivenlerde…

Daha dün dediğin şeylerin ,
Yıllar düşmüş üstüne.
Seviyorum diye ağladığın,
El olmuş da unutmuş seni bile.

Ah kalbim !
Varlığını var mıdır bir bilen,
Senin gibi sevebilen,
Sözlerin sükuta dönüştüğü,
Şu kalbinin derinliklerinde,
Sevgisine güvenen…

Zaman ilaç olsaydı tüm yaralara,
Bekler miydi acep kendini bırakıp zamana.
En sevilen şeylerin üstünü çizip te bir satırda;
Söyle bekler miydi bunca zaman şuursuzca…

Ah kalbim !
Ne duruyorsun söyle,
Beklediğin neyse sen onu söyle.
Bak hayat geçip gidiyor dönmeden ardına.
Bir gün seni de bırakacak yarı yolda.
Daha fazla dalmadan uzaklara,
Sen önüne bak da yürü takılmadan taşlara…

Mehpare ÖĞÜT
Nisan 2009