UYUMAKTAN KORKTUĞUM GECELER

Hayatımda çok yarımlarım olmuştur benim.
Sonunu bir türlü getiremediğim cümlelerim,
Sevdiğimi söylemekten korktuğum günlerim,
İçimde biriken, biriktikçe öfkeye dönen sevgilerim.
Gün geçmiyor ki, eklenmesin bir yenisi,
Sonunu başından kestiremediğim,
Günün yirmi dört saatine sığdırmaya çalıştığım,
Gündüzleri kurduğum, geceleri ağladığım.
Düşlerim, özlemlerim…

Ne tuhaf !
Yaşıyorum yine de.
Beklemeyi, sabretmeyi öğrenen kalbimle.
Ne beklediğimi bile düşünmeden.
Ya da kim olduğunu bilmeden,
Belki de ayaklarımı yerden kesecek,
Birini bekliyorum senelerce…

Ne zaman yanımdan geçen mutlu bir insan görsem,
Bir zamanlarda kalan beni hatırlıyorum.
Hani şu mutlu, çocuksu, gülünce gözlerinin içi gülen.
Şimdi nerde diye soruyorum kendime, var mıdır bir bilen .
Ve kendime çizdiğim kaderi yine kendim silmek istiyorum.
Böyle olmamalıydı; doğru değildi biliyorum,
Ama ben hayatın içinde kaybolmaktan korkuyorum,
Bu korku yüzünden geceleri uyuyamıyorum…

Mehpare ÖĞÜT
NİSAN 2009