VEDA SAHNESİ

Gidişler hep hüzünlü olmuştur,

O yüzden veda sahnelerini sevmeyişim..

Oysa ki sevdiğindi giden,

Yolcu etmek gerekiyordu giderken,

Ardından yaşlı gözlerle bakarken,

Su döküp yolun açık olsun demekti,

Ve dönmeyeceğini bile bile

Güle güle git, güle güle gel derken…

Tozlu raflardan alıp okumaktı ayrılık şiirlerini

Bir taraftan ağlarken, diğer taraftan ümitti adı

Görmediğin ve gitmediğin bir ülkenin

Yıldızlı şehirlerinde yaşamaktı aşkı.

Kim bilir belki de okuduğun bir romanın

Sayfaları arasında gizlenmişti.

Ve her açışta yaprakları

Dile gelip de her cümlede yaşamaktı aşk’ı…

Bazen de izin vermekti gidene,

Düşünmekti belki de haklıydı diye

Kurduğun hayalleri başka bahara erteleyip,

Kalbinin kapılarına kepenk çekmekti

Ve kısa bir süreliğine de olsa

Evde yokum demekti…

O yüzden sevmem ben veda sahnelerini.

Alışkın olsam da nafile

Kabul etmez yüreğim.

Her gidenin yerine yenisi gelir dense de

Her gelen doldurabilir mi ki gidenin yerini..

Ve ben gitmem bu yüzden gidenin ardından

Gidersem bilirim yıkılacağımı

Elleri üşüyen bir çocuk gibi

Yalın ayak hasret kalacağım düşleri

Ve o yüzdendir ki sevmeyişim veda sahnelerini…

Mehpare ÖĞÜT

2010