MUTLULUĞUNUZUN DEMİRCİSİ KENDİNİZ OLUN …

Ne kadar da boş değil mi hayat,

Hiçbir şeyle yetinmeyi bilmiyoruz,

Hep her şeyin daha fazlasını istiyor,

Eksik kabul etmiyoruz…

Ya düşlerimiz,,,

Hep bir gün gerçekleşir umuduyla kurduğumuz;

zamana yenik düşen, bir adım bile öteye gidemeyen düşlerimiz.. Sizin de hiç düşleriniz düştü mü yüreğinizden.. Düşlerinizi başkasına sattığınız oldu mu hiç ? Benim düştü, hem de birçok kereler. Ne zaman mutlu olmak adına bir düşüm olduysa gelip yıktılar ve ne zaman aralasam yüreğimi, “sus” dedi birileri…

Hayat her zaman gülmüyordu bizlerin yüzüne. Ve ne zaman gülecek gibi yapsa ağlamak yetişiyordu peşin sıra… Sanki gülsek kıyamet kopacaktı…

Mutluluk haramdı. Ya biz hak etmiyorduk, ya da fazlaydı…

Evet mutluluk haramdı ve hatta yasaktı… Çünkü mutlu olmayı bir türlü öğrenememiştik. Satılan bir şey miydi yoksa doğuştan mıydı bilmiyorduk. O yüzden hep bocalıyorduk. Bir öğreten de olmamıştı ki, “ben biliyorum” diyebileceğimiz… Ne var ki geçen yıllar mutluluğun satılan bir şey olmadığını öğretti bana / bir çoğumuza…

Mutluluk aslında insanların kendi elinde olan bir şeydi…Bunu öğrenmek bir hayli zamanımızı da alsa, aslında mutluluk içimizde bir yerlerde yani yüreğimizdeydi.. Öğrenmek istediğimizde kalbimizin kapılarını aralamak yeterliydi sadece. Seni neyin ne kadar mutlu ettiğinin farkına varabilmekti. Ne bir eksik ne bir fazla.. Her şeyden kararınca, bir parça mutluluk yüklüyse kalbinde dünyanın en zengin insanıydık her birimizde…

Ne yazık ki bir çoğumuz elimizdeki şeylerin farkında değilken ve bir çoğumuz da yoksunken pek çok şeyden, öyle ya da böyle geçtik mutluluk kapısından ya da geçer gibi yaptı mutluluk kapımızdan…

Mutlu olamadığımız zamanlarda ise hep “keşke” leri sığdırdık hayatımıza.. “Keşke” lerle çıkmaya başladık yola. Oysa mutluluğun kitabında “keşke” lere yer yoktu. Bu sadece insanın kendi kendisini kandırmasıydı ve hatta bir avuntuydu sadece… Sanki keşke dediğimizde geri mi dönecekti giden her şey..

Zaman geçtikçe ve hayatımıza giren bu “keşke” lerin sayısı arttıkça öğrendik ki, asıl kaybettiğimiz kaçırdığımız mutluluklardı. Zamanında kıymetini bilemediğimiz, elimizde tutmayı beceremediğimiz. Şimdiyse sadece ardından bakmakla yetindiğimiz…

Hep bekledik mutluluğun kapımızı çalmasını

Oysa tam da yanı başımızdaydı

Göremedik, gördükte önemsemedik

Ve işte bu yüzden mutluluğu hak etmedik

Gerçekten hak etmiyor muyduk yoksa aslında ediyorduk da kıymetini mi bilmiyorduk. Sanki mutlu olan insanlardan ne farkımız vardı bizimde. İki elimiz, iki gözümüz, burnumuz kulağımız hepsi yerli yerindeydi oysa. O halde neden bize gelmiyordu mutluluk. Neden çalmıyordu kapımızı. Ya istemeyi bilmiyorduk yürekten, ya da dilimizin ucundan düşen bir kelimeydi sadece. Belki de o yüzden istemekle niyet arasında bir yerlerdeydi ve işte bu yüzden mutluluk bize istediğimiz zamanda gelmiyordu…

Çok sevdiğim bir söz var ki MARGERET OLİPHANT söylemiş ..Diyor ki “Bana Bir Mutluluk Söyleyin Ki, Acı Karşılığında Elde Edilmiş Olmasın… Ne kadar da yerinde bir söz değil mi.. Demek ki her mutluluk aslında bir acının eseri. Yani mutluluğa erebilmek için hayatın bazı acı yönlerini tatmamız ve olgunlaşmamız gerekiyor. O halde çektiğimiz acılara, sıkıntılara sabrederek ve umut ederek bir gün mutluluğu yakalayabiliriz…

O zaman hayat dediğimiz ve yürüdüğümüz bu yolda hiçbir zaman pes etmemeliyiz. Çünkü bir gün gelecek ve kaçtı sandığımız mutluluk bizim de kapımızı çalacak.. Sadece inanmak, sabretmek yeterli bunun için. Ve de hiçbir zaman hayata küsmemek, küsüp artık her şey bitti dememek gerekiyor. Aslında demiştik ya mutluluk içimizde, mutluluk yüreğimizde. Gerçekten de öyle. Bir aynanın karşısına geçip bakın şöyle bir kendinize ve sorun ben mutlu muyum diye. Ve cevabını verin kendi kendinize.

Bir Alman atasözünde de dendiği üzere “Herkes Kendi Mutluluğunun Demircisidir” diyerek kendi ellerinizle kendi mutluluğunuzu yaratın ve yarattığınız mutluluktan birer parça dağıtın sevdiklerinize. Dağıtın ki paylaştığınız her mutluluk parçası geri dönsün size…

Mutluluğunuzun demircisi kendiniz olun !!!....

Mehpare ÖĞÜT

KASIM 2010