SEVDİM İŞTE SUÇ’MU !...

Ben seni sevdiysem, yazdığım şiirlere ya da bir iki satır cümleye konu olasın diye değildi !...

Ben seni göz gördü, yürek seçti diye sevdim…

Ben seni görmeden ve tutamadan ellerini bir gün dahi olsun, ruhumla sevdim, tenine dokunamadan.

Nasıl oluyordu bilmiyorum ama görmeden de sevebiliyormuş bir insan yaşıyordum ve anlıyordum…

Biliyordum kalp her önüne gelene verilmezdi ve hatta verilemezdi. Sevmek için yürek ne kadar gerekliyse, yürütmek içinde emek isterdi. Vakit zamana eriştiğinde girmiştin ya bu yüreğe ve ben de başlamıştım ya seni sevmeye, acayip bir duyguydu anlayacağın; uzun zamandır unuttuğum bir duygunun kapısından girmek üzereydim anlayacağın ve girdimde… Başladım seni sevmeye; ağır ağır her gün biraz daha artan bir sevgiyle… Gün geldi sığmadı bu yüreğe, fırtınalar kopartırcasına çoştu … Gün geldi sakindi, sessizliğinde avundu… Gün geldi, çok acımasızdı bitirecek kadar ama bir türlü kıyamadı ve gün geldi anladı ki bu beden, bu ruh, bu yürek sadece sana ait olmuştu…

Yürek seni seçmişti bir kere, seçtiyse ne olmuştu sanki… Suç muydu birisini sevmek, elbette değildi. Hem hesap sormak düşmezdi sevdiyse bir kere. Sadece onun emirlerine uymak gerekiyordu yani “sev” diyordu bana ve ben de “seviyordum” seni, zorlamadan, hiç kimsenin ve hiçbir şeyin tesiri altında kalmadan…

Sevmiştim işte, seviyordum da… Anlamasan da, bilmesen de ve hatta görmesen de seviyordum işte. Seviyordum ya suç’muydu !... Keşke bütün suçum seni sevmekten ibaret olsaydı. Ruhumu seninle yıkarken, prangalar vurmasaydın da yüreğine, keşke benim gibi sevebilseydin sende !...

Bilirim sevmediğin birine kendini zorla sevdiremeyeceğini ve yine bilirim ki zorla birisinin sevilemeyeceğini. Bu yüzden ne kızgınım ne de kırgınım sana… Ve biliyor musun haklısında. Ben seviyorum diye senin de beni sevmek gibi bir zorunluluğun yok aslında. Ama bazen yürek ister dil söyler ya, “sen de keşke sevseydin beni ne olur” diye… Olsun be, varsın olsun sen sevmesen de ben seni seviyorum ya, bana bu bile yeter aslında. Ben de bu yürek oldukça öyle bir devam ederim ki seni sevmeye yokluğunda, yere düşüp bulansam da aşk’ımdan çamurlara, kırılsa da sana uzanan ellerim tutamasa, göremez olsa bile gören gözlerim; ben seni gönül gözüyle sevmeye devam ederim ve sen bile şaşarsın buna…

Sevdim işte… Bir gün bile çekmeden ağırlığını yüreğimde, katlanmak zorunda hissetmediğim yokluğunda,,, sevdim seni; içermiş gibi bir şarabı, dinlermiş gibi bir müziği, seyredermiş gibi bir filmi ve en çok da sen varmışçasına yanımda sevdim seni…

Sevdim işte SUÇ’mu !...

Mehpare ÖĞÜT

MAYIS 2011