ARİSTOTELES'İN İDEAL İNSAN TARİFİ

Kendini boşuna tehlikeye atmaz. Çünkü onu kaygılandıran pek az şey vardır. Fakat önemli durumlarda hayatını bile seve seve verir. Bazı şartlarda , yaşamanın anlamı olmadığını da bilir.

İnsanlara yardıma koşar, kendisine yardım edildiğindeyse utanır. İyilik bağışlamak bir üstünlük belirtisidir. İyilik görmekse bir alçalmadır.

Kamu göster...ilerine katılmaz. Sevdiği sevmediği ortadadır. İnsanları ve nesneleri umursamadığından dürüst davranır, açık konuşur.

Gözünde hiç bir şey fazla büyük olmadığı için, hiç bir şeye karşı da fazla hayranlık duymaz. Fakat dostuna karşı alttan alır, yoksa bu tür davranış bir köle özelliğidir.

Garez nedir bilmez, hadiseleri unutur, yürek incitecek şeyler üstünde durmaz. Konuşmak için can atmaz.Övülmesi yahut yerilmesi onu ilgilendirmez.

Düşman da olsa, başkaları hakkında kötü konuşmaz , ancak o kişi kendi kendinin düşmanıysa iş değişir. Ağır başlı davranır, sesi toktur, sözleri ölçülüdür; telaşlı değildir, çünkü pek az şey onu kaygılandırır; hiç bir şeye fazla önem vermediği için de hiddete kapılmaz. Cırtlak ses, acele adımlar, kaygı içindeki adama yakışır.

Hayatın cilvelerini vakar ve sükünetle karşılar, az sayıdaki askerlerini büyük bir savaş stratejisi ile idare eden usta bir general gibi, içinde bulunduğu durumdan elinden geldiğince yararlanır.

En iyi dost kendisidir, yalnız kalmaktan hoşlanır, erdemi ve yeteneği olmayan kişinin en büyük düşmanı ise kendisidir, yalnızlıktan o korkar.