"Duy şikayet etmede her an bu Ney,

Anlatır hep bu ayrılıklardan bu Ney.

Der ki; feryadım kamışlıktan gelir,

Duysa her kim, gözlerinden kan gelir.

Ayrılıktan parçalanmış bir yürek,

İsterim ben, derdimi dökmem gerek.

Şayet aslından biraz ayrılsa can,

Öyle bekler, vuslata ersin zaman.

Ağladım her yerde, hep ah eyledim,

Gördüğüm her kul için, dostum dedim.

Herkesin zannında dost oldum ama; makale

Kimse talip olmadı esrarıma.

Hiç değil feryadıma sırrım uzak,

Gözde lakin yok ışık, duymaz kulak.

Aşikardır can-beden, gör insanı,

Yok izin, görmez fakat insan, canı.

Ney sesi tekmil hava; oldu ateş,

Hem yok olsun, kimde yoksa bu ateş!

Ateş ateş olmuş, dökülmüştür Ney'e,

Cebesi aşkın karışmıştır mey'e.

Yardan ayrı dostu Ney dost kıldı hem,

Perdesinden perdemiz yırtıldı hem.

Kanlı yoldan Ney sunar hep arzuhal,

Hem verir Mecun'un aşkından misal.

Ney zehir, hem panzehir; ah nerde var,

Böyle bir dost, böyle bir özlemli yar?

Sırrı bu aklın, bilinmez akl ile,

Tek kulaktır müşteri, ancak dile.

Sırf keder, gam; gitti kaç gün kaç gece,

Geçti yanışlarla günler, öylece.

Geçse günler, korku yok, her şey masal;

Ey temizlik örneği, sen gitme kal!

Kandı her şey, tek balık kanmaz sudan,

Anlamaz olgun adamdan bil ki, ham,

Söz uzar, kesmek gerektir vesselam!"

Mevlana