SEVDİKLERİMİZE ZAMAN AYIRABİLMEK

“Sevdiklerinize yeterince zaman ayırabiliyor musunuz?..” Sorusuyla karşılaştığımızda, şöyle bir gönül rahatlığıyla “Evet!..Yeterince zaman ayırabiliyorum!..” diyemiyoruz ne yazık ki!..Şu nedenle ya da bu nedenle zaman ayıramıyoruz, diyelim…İyi de neyi değiştirir bu?..Yeterince zaman ayıramadığımız gerçeği, tüm çıplaklığıyla karşımızda dururken!.. İster buna hayat meşgalesi diyelim, ister sorunlarımızın çokluğundan söz edelim…Sonuçta sevdiklerimize yeterince zaman ayıramadığımızı, ne yazık ki itiraf etmek zorundayız …İstenilmeyen bir durum bu elbette!...Bizi çok üzen ve rahatsız eden bir durum…

Bir arkadaşımın, annesinin mezarı başında söylediklerine tanık olmuştum, bundan yaklaşık 6 ay önce: “Anneciğim!..Sana doyamadım…Yeterince zaman ayıramadım, üzgünüm, çok üzgünüm…Oysa, sen benim hep yanımda oldun bir iş sahibi oluncaya kadar…Kokladın durdun…Destek oldun…Lanet olası yoğunluktaki işim nedeniyle seninle yeterince ilgilenemedim…Yine de sorun etmedin bunu…Ama, şimdi sen yoksun artık!..Öpemeyeceğim, koklayamayacağım, o çok sevdiğim ışık saçan gözlerini göremeyeceğim…Bu ne kadar kahredici bir durum…Bu ne büyük bir azap!..Affet beni anneciğim!..Ne olur affet!..” diyordu, gözyaşlarını silerken…Çok sevdiği annesine ayıramadığı zamanların, yıpratıcı pişmanlığına tanık oldum o an!..Annesinin ölebileceğini, bir gün onsuz kalabileceğini hiç düşünmemişti anlaşılan!..Ağlarken sarsılıyordu tüm vücudu…Alınacak çok ders vardı, onun o an yaşadıklarından…Eve döndüm ve bir durum değerlendirmesi yaptım…Ben, sevdiklerime yeterince zaman ayırabiliyor muydum?.. Anneme, babama, eşime, kızıma yakın akrabalarıma, dostlarıma?..Huzursuz oldum birden…Tümüyle, evet, onlara yeterince zaman ayırabiliyorum, diyemiyordum…Eksiklerim vardı…Düzeltmeliydim…Daha çok zaman ayırmalıydım sevdiklerime!..Daha fazla zaman kaybetmemeliydim…

İki gün önce annem sabahleyin bize uğramış, ekmek almak için dışarıya çıkacağını ve kısa bir yürüyüş yapıp döneceğini söylemişti…Gülüştük bir müddet ve uğurladık onu…Eşim sabah kahvaltı sofrasını toplarken ben de alışveriş listesini hazırlamaya başladım…10 dakika geçti, geçmedi, telefon sesi ile irkildik…Sağlık Ocağı’ndan arıyorlardı…Annemin düştüğünü, yaralandığını ve kendilerinin de hemen müdahale ettiklerini söylediler bize…Her ihtimale karşı hastaneye götüreceklerini ve çeşitli tetkikler yaptıracaklarını da ilave ettiler… Beynimizden vurulmuşa döndük…Apar topar hastaneye gittik hepimiz…Muayene odasında bir sedyenin üzerinde, yüzü bandajlı bizi bekliyordu annem… Yürürken bir pırasa atığına basarak düştüğünü, gözlük çerçevesinin gözüne yakın bölgesine battığını ve büyük bir kanama meydana geldiğini anlattı bize…Sağlık Ocağı’nın önünde olayın olması, annem için büyük bir şans olmuş ve anında hastaneye ulaştırılmıştı…Yaşam ile ölümün nasıl bıçak sırtı gibi birbirine yakın olduğunu, bana yeniden kavratmıştı bu üzücü olay…

Annem sedyede iken bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti onun tüm fedakârlıkları…Bizi var eden tüm çabaları…Peki biz ne yaptık onun için?..Belki de bir annenin beklediği en önemli şeyi verdik ona…Sevgimizi, hiç bitmeyen saygımızı…Hep birlikte olduk annem ve babamla… Aynı apartmanda yıllarımızı ortaklaştırdık…Hemen hemen her gün hallerini, hatırlarını sorduk…Buna rağmen yine de yeterli miydi onlara ayırdığımız zaman?..Sorusu bir müddet meşgul etti beni…Annemin elini tuttum ve kalbime götürdüm sevgiyle…Ne yapsam yeterli görmeyecektim ona ayırdığım zamanı…Öyle büyüktü ki sevgisi…

Yakınlarımıza, arkadaşlarımıza, dostlarımıza ise yeterince zaman ayıramadığımı, üzülerek söylemek zorundayım…Her yere yetişemiyor insan!..Kimine telefonla ulaşabiliyorum ancak!..Ne zor şey, sevdiğinize istediğiniz halde yeterince zaman ayıramamak!..Üzülüyorum bu duruma!..Çok üzülüyorum…

Sevdiklerimiz sadece ilgi bekliyor bizden!..Güler yüz bekliyor…Onları kaybetmeden, bu beklentiyi fark etmiş ve gereğini yapmış olmalıyız…Pişmanlığın ne yazık ki bir faydası olmuyor…

Asım ERDOĞAN