İLAHİ MAHKEME

Bir adam ölmüş ve öbür dünyada yargılanmak üzere sırasını bekliyormuş.

Sıra kendisine gelip mahkeme salonuna girdiğinde bir de ne görsün?

Yargıç kürsüsünde bir insan oturuyor.

Tanık sandalyesinde ise Tanrı yerini almış.

Adam şaşkın,

"Aman Tanrım, bu nasıl oluyor? Beni senin yargılayacağını sanmıştım.

Oysa orada hakim olarak bir insan oturuyor."

Tanrı gülümsemiş,

"Ben hiçbir zaman sizi yargılamadım. Sonsuz sevgimle, ne yapmayı

seçtiyseniz, sizi seçiminizde özgür bıraktım. Bana yargılamak değil,

sevmek yakışır. Çünkü ben saf sevgiyim. Sizi kendimden yarattığım için

sizi yargılamak kendimi yargılamak olur. Ayrıca benim yargılamama ne

gerek var ki? Her şeyi bilen ben sadece burada tanıklık ediyorum.

Dünyada olduğu gibi burada da insanlar tarafından yargılanıyorsunuz.

Birazdan salonu hayattayken, senin zarar verdiğin, hoşgörülü

davranmadığın, yargıladığın, kalplerini kırdığın insanlar dolduracak.

Onlara kendini affettirmeye çalış. Onlar seni affederse ne ala. Çünkü

cennetin yolu onların affından geçiyor." demiş.

Adam merakla sormuş: "Peki ya affetmezlerse ne olacak?

"Tanrı yine sevgiyle gülümsemiş,

"Ben cenneti de, cehennemi de yeryüzünde yarattım. Seni tekrar

yeryüzüne göndereceğim. Orada öyle bir yaşam süreceksin ki, tüm

yaptığın kötülükler, verdiğin zararlar sana aynen yaşatılacak. Yani

ettiğini bulacaksın. Ama bunun amacı sana ceza vermek değil. Sadece o

insanların hissettiklerini bizzat yaşayıp anlaman, yaptığın

kötülüklerin bilincine varman. İşte o zaman sen kendini affetmiş

olacaksın."

Adam bir süre düşünmüş, "Peki, cennet nasıl bir yer?" diye sormuş Tanrı'ya.

"Cennet, bir yer değil, bir bilinç düzeyidir evladım. Dünyada mutlu,

huzur ve sevgi dolu, insanlara destek olmaktan haz duyan, yarattığım

canlı ve cansız her varlığa saygı göstermeyi bilen insanlar var ya,

işte onlar, dünyada cenneti yeniden yaratmaları için geri gönderdiğim

cennetliklerdir. Cennet de dünyadan başka yerde değil." demiş Tanrı.

"Ama kutsal kitap bana öyle öğretmedi." diye karşı çıkmış adam.

"Kutsal olan tek şey yaşamdır. Ben o kitapları kutsal kılmadım. Siz

kıldınız. Her şeye sevgi ile bakmasını bilerek yaşayan insan, en büyük

ibadeti yapandır." demiş Tanrı.

"Peki dünyaya döndüğümde doğru yola görmemde yardımcı olacak mısın?"

diye sormuş adam.

"Ben bunun için siz insanların içine "vicdan" denen bir pusula koydum.

Eğer bu pusulanın etrafına ördüğünüz kalın bencillik duvarlarını

yıkarsanız, vicdanınızın yani benim sesimi kolaylıkla

işitebilirsiniz."

"Peki biz insanlara ne kadar yakında bulunuyorsun?" diye sormuş adam.

"Hem size şah damarınızdan daha yakınım, hem de düşman olduğunuz kadar

sizden uzağım." demiş Tanrı. "Çünkü düşmanlarınız da Ben'im. Siz de

Ben'im."

"Yani mahkeme salonunda insanlara hiç mi hesap sormuyorsun Tanrı'm?"

"Sadece iki sorum oluyor tüm insanlara." diye gülmüş tanrı.

"Dünya okulunda ne kadar sevmeyi öğrendiniz? Ne kadar bilgi kazandınız?"