Ş A İ R A N E: #ORMANYANGINLARI
    • “Biliyorsun ben hangi şehirdeysem Yalnızlığın başkenti orası.” – Cemal Süreya “Yaşamak değil, Beni bu telaş öldürecek…” – Özdemir Asaf “Ah, kimselerin vakti yok Durup ince şeyleri anlamaya.” – Gülten Akın “Cıvıl cıvıldı gözleri Yeni dağılmış bir ilkokul gibi.” – Can Yücel “Duyguluysan işin zor, Yaşamda yeniksindir.” – Özdemir Asaf “İçim hem kimsesizdi hem kalabalık.” – Edip Cansever “Hüznümle vedalaşmayı bana öğretmediler.” – Gülten Akın “Dönmeyeceğimiz bir yer beğen, Başka türlüsü güç.” – Turgut Uyar “Vasiyetimdir: Dalgınlığınıza gelmek istiyorum Ve kaybolmak o dalgınlıkta.” – Didem Madak “İçime gene Yolculuk mu düştü, nedir?” – Orhan Veli “uçurumlar var uçurumlar diyorum ben insanla insan arasında kendiyle kendi arasında.” – Nilgün Marmara “Sen ki saçından tırnağına kadar Bir hürriyete bedelsin.” – Turgut Uyar “Bir buluşma yeridir şimdi hüzünlerimiz.” – Edip Cansever “Bütün renkler aynı hızda kirleniyordu, Birinciliği beyaza verdiler.” – Özdemir Asaf

    Bu Blogda Ara
    #ORMANYANGINLARI etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
    #ORMANYANGINLARI etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

    30 Haziran 2025

    ATEŞİN HAFIZASI

    Haziran 30, 2025 2
    ATEŞİN HAFIZASI

     

    Bir ormanda başlar sessizce,
    önce yapraklar fısıldaşır, sonra dallar…
    Gökyüzü birden kararır.
    Ve ne varsa yeşil,
    ne varsa canlı,
    ateşe doğru eğilir.

    Yangın sadece bir alev değildir.
    O, bazen insanın içindeki en derin çığlıktır.
    Kimi zaman bir çocuğun terk edilmiş oyuncağında yanar hayat,
    kimi zaman bir ağacın yüz yıllık gövdesinde.

    Bir çam ağacı tutuşur mesela,
    ve biz sadece alevi görürüz —
    oysa o ağaç, nice kuşun yuvasıdır,
    bir çobanın gölgesi,
    bir çocuğun anısıdır.

    Yangın, sadece ormanı değil,
    bir halkın hafızasını da yakar.
    Toprağın altında uykuda bekleyen tohumlar bile
    bir daha aynı sesle filiz veremez.

    Bazı yangınlar ise görünmezdir…
    İnsanın içinde yanar yavaş yavaş.
    Bir sözle, bir susuşla,
    bir ayrılıkla başlar.
    Ve ardından diller yanar, eller titrer,
    ve gözler… en çok gözler yanar.

    Ateş bazen doğanın öfkesi,
    bazen insanın ihmali,
    bazen kaderin oyunudur.
    Ama ne olursa olsun,
    her yangın bir sessizlik bırakır geriye.
    Kül…
    bir tür yas dilidir.

    Ve biz, o küllerin arasında
    yeniden doğmayı öğreniriz.
    Çünkü bazı tohumlar sadece
    ateşle uyanır.


    Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL


    Continue Reading
    by at 2 yorum:
    in , , , , ,