DOSTUMSUN SEN

Ellerinde ağladığım dostumsun sen
bir martının telaşında gözlerin
ve ellerin mavinin dogurganlığında
kalbinin sıcaklığında ağladığım
dostumsun sen

şiir okuyorduk beraber anımsıyormusun
ve sonra varlığın varlığıma
sevgili gibi kırlangıçlar uçururdu
telaşlı ve ürkek

bir kenti güzelleştiriyordu şefkatin
ve bizi...
sonra her dokunduğun çocuk
büyüyordu, güzelleşiyordu yeniden

gülün açışı tomurcuğa
hayatın yenilenişi için yeniden
acılarla bezeniyordu yokluğun
hasret mi? özledim desem
ve büyütsem sana doğru tüm imgeleri
sandallarda yelken yapsam gözlerini
uçsam
dokunsam
güzelleşsem
alık yaşamları kırbaçlasam
dokunur musun hasretime?

ellerinde ağladığım dostumsun sen
sımsıkı sarıl hasretime....

Mehmet Şah ERİNCİK
Sevgiylen.net’den alıntıdır.