"CANIM BABAM " CENNET, MEKANIN OLSUN !!!

( 01.11.1926 / 01.07.2010)

Canım Babam, Kuzum, Biriciğim,,,

Seni öyle özlüyorum ki ve korkuyorum bu özlem gitgide daha fazla koymaya başlayacak bana.

Sadece bana mı ! ?

Elbette hayır; anneme ve kardeşime de…

Sensizliğe alışmak çok zor olacak bizim için biliyorum, ama yaşamaya çalışacağız ve nasıl

olacak bilmiyorum ama idare edeceğiz bir şekilde…

Hani sen hastalığının daha ilk zamanlarında demiştin ya bize,

“Üçünüzü nasıl bırakıp da gideceğim ben” diye.

Ama bak bırakıp gittin bizi ve biliyorum ki bu senin isteğin dışında bir gidiş oldu. Durdurmak elinde değildi, Allah’ın emriydi, kadere boyun eğmek vardı bir kere.

Çünkü ecel gelmişti kapına ve tüm bahaneler boşunaydı.

Canım Babam,

Seni ne kadar çok sevmişiz ve sana ne kadar bağlıymışız da farkında değilmişiz meğerse…

İnsan sevdiğini ya hastalandığında ya da kaybettiğinde anlıyor.

Aslında zaman o kadar hızlı geçiyor ve biz o kadar şeyi farkında olmadan kaçırıyoruz ki, sevdiklerimizle birlikte olduğumuz günlerin kıymetini bilmiyoruz ve bir türlü anlamak istemiyoruz; gün gelip de geçip giden o günleri bir gün arayabileceğimiz gerçeğini…

Ah Babam ! ,

Hastalandığın o ilk günü hiç unutamıyorum ve gözlerimden gitmeyecek bir ömür boyu..

Seni apar topar hastaneye kaldırıp da götürdüğümüzde demişti ki doktor ;

“Eğer bir gün daha geç kalmış olsaydınız, her şey bitmişti”…

O an sanki beynimizden kaynar sular dökülmüştü.

Bir gün daha geç kalsaydık eğer sen çok daha önceleri terk etmiş olacaktın bizi. Ama neyse ki öyle olmamıştı. Aylar süren tedaviler ve geçirdiğin ameliyatlar sonucunda yine bizimleydin

ancak eskisi gibi değildin. İlk başlarda azar azar olsa da yiyor ve içebiliyordun bir şeyler. Ya sonrası… Artık midene inen bir hortum sayesinde ve aslına bakarsan ağzına bile koymayacağın mamalar sayesinde besleniyordun. Canın bir şeyler istiyor mu diye sorduğumuzda ise, “hayır, ben tokum” diyordun. Demek ki seni doyuruyordu gerçekten de bu mamalar ama senin eskisi gibi sevdiğin şeylerden mahrum kalman çok üzüyordu bizi. Yine de şükrettik bizi Yaratana. Hastalığının başından beri asla isyan etmedik ve mutlaka Rabbimizin bir bildiği vardır dedik hep. Belki Yaratan bizi denemek istemişti. Bakalım babaları hasta olursa bakacaklar mı diye ya da isyan edecekler mi durumlarına diye.. Asla isyan etmedik ne annem, ne kardeşim ve ne de ben…

Doktorlardan birisi altı ay yaşar en fazla dediğinde ise sanki bunun bir şaka olduğunu düşünmüştüm ilk önce. Boğazımda bir şeylerin düğümlendiğini ve yutkunamadığımı, ağlamamak için ellerimi nasıl sıktığımı ve kendimi zorladığımı anlatamam. Ve ben hiçbir şekilde inanmak istemedim senin ancak altı ay yaşayabileceğin gerçeğine. Çünkü doktor dahi olsa kimse bilemezdi bir insanın ne kadar ömrü olduğunu. Hasta kanser olmuş olsa bile…

Ve aylar ayları kovaladı adeta. Yine birlikteydik. Artık sen eskisi gibi yürüyemiyordun, aslında biraz da tembelliktendi kendini yatağa mahkum etmen. Bazen birkaç gece uyuyamadığın, sersemlediğin ve bunun neticesinde halusülasyonlar gördüğün bile oluyordu ama, olsun varsındı, sen yanımızdaydın ya, yeterdi bize…

Eskisi gibi tuvalete bile gidemiyordun ve ne yazık ki bez takmak zorunda kalmıştık. Ama hiç gocunmuyorduk. Her ne kadar sen ilk başlarda utanıp sıkılsan da, kendimize bir görevden ziyade oyun haline getirmiştik bu işi de. Seni eğlendirmek adına ve yüzünde biraz olsun tebessüm yaratmak adına.

Her şey senin içindi ve yaptığım tüm şaklabanlıklar aslında seni rahatlatmak adınaydı baba.

Eğer seni bir nebze olsun mutlu edebildiysem ve senin için iyi bir evlat olabildiysem ne mutlu bana.

Ve kaçınılmaz son hiç beklemediğimiz bir anda yakalayıverdi bizi.

Bir gün öncesi hastaneye getirmiştik seni kontrol ettirmek adına. Yorulmuştun haliyle. Ertesi gün ise sabah işe gitmek için çıkarken cin gibi açıktı gözlerin ve uyandın mı diye sordum sana. Ben işe gidiyorum akşama görüşürüz dedim ve öptüm iki yanacağından içime de çekerekten kokunu da…Nerden bilebilirdim ki bu öpmenin son öpüşüm oluşunu..

Gerçi onbeş gün öncesinden öyle farklı öpmeye başlamıştım ki seni doyamıyordum adeta. Hatta sen hep kızıyordun bana “çarık eskine döndü yüzüm” diye. Ama biliyordum ki seni ne kadar sevdiğimi / sevdiğimizi çok iyi biliyordun ve bunun son derece de farkındaydın da.

Kardeşimi öperken ben geriden baktığımda yine muziplik yapıp sırf seni güldürmek adına, annem sorardı Mehpare’yi sevmiyor musun diye ve yine sen her defasında aynı şeyi tekrarlardın bize ;

Gözlerini yukarı kaldırıp ve başını iki yana sallayıp “Onu Allah bilir” diye…

Sadece Allah değil biz de biliyorduk baba senin bizi ne kadar sevdiğini ve bizim üzerimize ne kadar titrediğini. Öyle olmasaydı acaba biz de sevebilir miydik bu derece seni.

Ve akşam iş dönüşü annem “babanın durumunu hiç beğenmiyorum, sabahtan beri gözünü hiç açmadı “dediğinde;

“Aman anne, uyuyor ne yapsın, uyuyamadığı günlere say” demiştim de bilemedim senin son anlarını yaşadığını. Hemen 112 yi arayıp kısa sürede geldiler. Bir battaniyeye koyup oturttular sedyeye. O an yüzün o kadar güzeldi ve o kadar aydınlıktı ki babam , görseydin eğer o halini sen bile şaşardın kedine. Hemen ambulansa koydular. Ama ambulans bir türlü kalkmak bilmiyordu. Beş dakika geçmişti ve ben daha fazla dayanamayıp açtım kapısını. Annem yoktu yanında meğerse ön tarafa almışlar onu. Doktora sordum “ ne var ?, ne oldu ? “diye .

Doktorlar kalbinin durduğunu söyledikleri an dünya başıma yıkıldı adeta. İşte aylardır kaçtığımız gerçek gelmişti başımıza..Doktorlar iğne yaptılar damarından ve atmaya başlamış olacak ki kalbin kontrollü bir şekilde gidelim en yakın hastaneye dediler. En yakın hastaneye giderken ve biz ağlarken karıştı ambulansın sesi hıçkırıklar arasına…

Hemen acil servise aldılar.. Seni bir odaya koydular. Ağzında hortumlar, başında monitör cihazı eşliğinde masaj yapmaya başladılar. Bir ara öksürdüğünü duydum ve “Oh “ Yarabbim sana şükürler olsun, babam döndü geriye” dedim ama bu sevincim kısa sürdü ne yazık ki. Yarım saat kırkbeş dakikalık tüm uğraşlara rağmen kurtaramadılar seni…

Anneme ben veremedim haberi. Eniştem söylemek zorunda kaldı ne yazık ki. Sonra senin yanına aldılar bizi. Çeneni beyaz bir bezle bağlamışlar ve seni beyaz kumaşlar içine sokmuşlardı. Sana ait olan eşyaları ise siyah bir çöp poşetinde yanımıza bırakmışlardı.

İşte sevgili babacığım bu seni son görüşümüzdü. Ağlamalar ve sızlanmalar içerisinde vedalaştık seninle. Artık yoktun ve bundan sonra da olmayacaktın bizimle. Her şey bitmişti sanki bizim için. Dünya bile durmuştu o an. Seni hastanenin morguna alıp bizde geldik senin olmadığın evimize. Duyanlar gelmeye başladılar birer ikişer ve onlarda eşlik ettiler acımıza. Herkes iyi şeyler söylüyordu seninle ilgili ve biz de dualar ediyorduk senin ardından. Sonrası, sonrası ise senin istediğin gibi memleketimize götürüp anneannem ile dedemin yanına defnettik seni. Artık senin evin orasıydı. Seni nasıl bırakıp geldik hala anlamıyorum ama sanırım Rabbim dayanma gücü veriyor biz kullarına. Her şey bizim için değil mi nasıl olsa.

Tıpkı doğum gibi ölümde yaşamımızın bir gerçeği ve en çok ne için seviniyorum biliyor musun baba. Duyduğum bir sürü şeylere rağmen senin hiç acı çekmemene. Yoksa dayanabilir miydik senin acı çekmene. Sen acılar içinde kıvranırken biz nasıl dayanabilirdik senin gözlerimizin önünde eriyip gitmene. Şükürler olsun ki Rabbime, çektirmedi sana. Her ne kadar biz sonuna kadar bakmaya razıysak da Yaratan’ın isteğine karşı gelmemiz mümkün değildi biliyordum / biliyorduk.

Ve kuş olup uçtun başka alemlere…

Bundan sonra ki yaşantımızda fiziken olmasan bile ruhen yanımızda olacağının bilincinde, her anımızı sen varmışçasına yaşayacağız ve seni anarak geçireceğiz günlerimizi bundan sonra.

Ve yine biliyoruz ki; yanımızda olmasan bile yukarılarda bir yerlerden seyrediyor olacaksın bizi ve hatta üzüldüğümüzde sen de üzülecek, sevindiğimizde sen de mutlu olacaksın gittiğin yerde.

Artık ne diyebilirim canım babacığım…

Sana dua etmekten başka bir şey gelmez elimizden. Senin için bol bol dua edeceğim. Allah utandırmasın seni gittin yerde. Mekanın cennet, kabrin nur ile dolsun.

Ve şunu sakın ola ki unutma !

Biz seni öyle çok sevdik ki, asla unutmayacağız ölünceye dek.

Sen hep kalbimizde, aramızda, belki de yanı başımızda olacaksın biz göremesek bile ve belki bir gece rüyamıza gelerek hasret gidereceğiz seninle.

Ama hep bizimle olacaksın, olmaya devam edeceğiz kavuşacağımız güne dek…

SENİ ÇOK AMA ÇOK SEVİYORUM BABA…

Mehp@re