Ben ki susuşlarımda gizli sevdalar yaşarım.
Yaşadığım bu kent, bu ev, yatağım;
Kokularında gizli kalmış bir şeyler saklarcasına,
Hasretliği ve umudu anlatırcasına bakarlar yüzüme;
Ve yalnızlığım çıkar gelir bir köşe başından,
Ağlamaklı gözlerle bakar etrafa.
Üşümüş ve yorgundur;
Aramaktan sevdiğini her köşe başında.
Ellerim;
Ne zamandır tutmuyor bir başka eli bilir misin.
Ellerim tek başına benim değil ki;
Ellerim ve ben.
Bir de gözlerim.
Ve gözlerim deler geçer geceyi.
Hüzünlüdür bakışlarım her daim.
Ve kaybettiğinden başka gözleri
Eksiktir nicedir.
Yarımdır ağlayışları…
Yaşamak nedir ki !
Tek ve hür olabilmek midir her zaman.
Kalbinde de tek ve hür olmak mıdır aşk’ı tadamadan.
Sevmeden ve sevilmeden geçirmek midir bir ömrü çoğu zaman.
Yaşamak sevmek değil midir aslında;
Severken ağlamak, ağlarken gülmek…
Kırılsa da kalbin her defasında ayağa kalkıp,
Seviyorum diyebilmek değil midir aslında…
Ve sen ne hayaller kurarsan kur,
Gerçekleşmeyeceğini bilsen dahi,
Asılıyorsan hayata ben varım diye,
Ve haykırıyorsan yüreklice seviyorum diye.
Tutabiliyorsan bir eli
Ve koyabiliyorsan bir omuza başını,
Çaresizlik benim kaderim değil diyebiliyorsan,
Umutlarının peşini bırakmıyorsan hiçbir zaman.
O zaman sen yaşamayı biliyorsun demektir.
Hem yaşamayı hem de sevmeyi becerebilenlerdensindir…
Mehpare ÖĞÜT
2011
Kayıtlar
