Ne kadar çok şey biriktirmişim bugüne değin yüreğimde
Ve ne kadar çok yara almışım hiç ummadığım insanlardan.
Dost bakışlı, sıcak yüzlerden…
Yaşamadığım kadar yaşamışım tüm acıları hiç farkına varmadan
Ve büyümüşüm her aldığım acıda biraz daha fazla.
Kimileri gelmiş hayallerime ortak olmuş
Kimileri önüme engeller koymuş…
Ne sevebilmişim istediğim gibi
Ve ne de sevilmişim beklediğim gibi.
Yetmemiş kaybettiklerim olmuş dünyada;
Canımdan canlar vermişim toprağa,
Yetmemiş başkalarının acılarına da ortak etmişim kendimi,
Velhasıl kendimden başka düşünmüşüm herkesi…
Nihayet ben de bir insandım etten ve kemikten yaratılmış…
Herkes kadar mutluluğu hak edip hep hüzünlere terk edilen.
Kurduğu hayallerde yalnızlığı oynayan;
Ve yüreğinde bahar tomurcukları açan
Her tomurcukta yeni umutların peşinde koşan;
Koştukça yalnız kalan…
Ne kadar çok şey biriktirmişim aslında ve korkmuşum bir o kadar da söylemekten.
Cümlelerim hep öksüz kalmış terk edilen yüreğimle birlikte.
Kanayan yaralarım olmuş ve tek bir saranın dahi olmadığı;
Ve uykusuz gecelerim gözlerimde büyüyen;
Adını umut ve yalnızlık koyduğum.
Hayallerimde yaşayan ve o hayallerde biten;
Nice sevdalar yaratmışım kendime.
Nice sevdalardan dönmüşüm habersizce.
Ve ne zaman açtıysam gözlerimi;
Uyanmışım yine böyle hüzünlü bir güne…
Şimdi alarak yanıma hüzünlerim de dahil her şeyi…
Gitme vaktidir sessiz sedasız ve bırakarak geride her şeyi…
Dönüp bakmamak gidip de dönmemek mevsimi.
Sıyırıp kendimi dünyanın yalanlarından,
Çekilip kendi kabuğuma,
Duygularıma ortak olan dizelerimle birlikte,
Küllerimden yeniden doğmayı beklemek belki de…
Yeniden ve sil baştan başlamak her şeye…
Bir çizik atıp herkesin ve her şeyin üzerine.
Ben daha bitmedim deme vaktidir belki de…
Ben bitmedim ve de bitmeyeceğim işte…
Mehpare ÖĞÜT
Temmuz 2011
Kayıtlar
0 Comments:
Yorum Gönder