Kimseye kızgınlığım yok şu dünyada…
Ne kinci ne de öfkeliyim insanlara.
Bir soluğum sadece
Etten ve kemikten ibaret
Bir ruha teslim olmuş yaşayıp gitmekteyim;
Ta ki son nefesimi verene dek…
Çok kırıldım, kandırıldım ama direndim teslim olmadım.
Üzüldüm, ağladım ama gülmeyi hiç bırakmadım.
Farkındayım kaybettiklerimin ve kaçırdığım güzelliklerin,
Yine de her şeye rağmen kalabildim, dimdik ayaktayım.
Ve hala yaşayabiliyorsam bu dünyada,
Karşılıksız sevebildiğim içindir insanları…
Şükrettim hep verilene bildim yetinmeyi elimdekilerle…
Ne bir fazla ne de bir eksik deyip uğraşmadım hiçbir şeyle.
Sadece benim olanı benimsedim, olmayanı istemedim.
Yeri geldi elimdekileri bile kaybettim
Ama hiçbir zaman isyan etmedim
Vardır Rabbimin bir bildiği deyip kendimce sabrettim…
Kimi zaman en sevilendim bazen de terk edilen…
Ne kadar verdiysem o kadar da borçlandım böylesine severken.
Yüreğimi açtığımda farkına varamadım sahte varlıkların.
Ve ne zaman ki kaldım yapayalnız kendimle,
İşte o zaman anladım…
Şimdi bir Eylül akşamından düşüyorsa cümlelerim satırlara…
Üzülmesin kimse suçlu aramıyorum yaşadıklarıma.
Ve ne de terk edilen düşlerimin katili kimse.
Tek hatam yanlış yüreklere sığınmaktı benim.
Yaram ne kadar büyük olursa olsun,
Her şeye rağmen sevdiğim için pişman değilim…
İyi ki sevmişim diyebilirim….
Mehpare ÖĞÜT
2011
Kayıtlar
0 Comments:
Yorum Gönder