BİR NOKTA (.) KALDI O DA RABBİM DEN...

Yumuk yumuk ellerle başladım ben de hayata herkes gibi. İki nokta üst üste (:) koyuldu yaşayacaklarım için hayata.

Günler günleri kovaladı, aylar aylara el uzattı, yıllar bağladı ayları birbirine zaman bu günlere ulaştı.

Ne mutlu ki sevenlerim oldu, ne mutlu ki sevdiklerim oldu. Sevgilerle dolu geçti yaşamım, doyamadım.

Bazen bulutlar kıskandılar saf sevgilerimi, bazen yağmurlar özendiler göz yaşlarıma, bazen güneş benim kadar sıcak gülemediğini düşündü dünyaya, bazen kuşlar uçmayı bilemediklerini anladılar.

Bazen hüzün geldi yüzüme ama tebessümlere bıraktı yine her şeyi.Kalbim ara sıra ağlasa da utandı sevgi pınarlarının yanında akıtmaya yaşlarını.

Bazen soru işareti (?) koydum anlayamadıklarıma,

bazen bir şeyler anlatmak istercesine ünlem (!) .

Bazen güzellikler tıkadı, sevgiler ağır geldi konuşamadım üç nokta (...) koydum anlatamadıklarıma.

İnsan tek başına ama hayat değil bunu anladım.

Bulduğum sevgileri artılarla (+) kalbimde topladım.

Kini, nefreti bir eksi (-) ile çıkardım.

Günlerle çarptım (*) sevgilerimi.

Bu da kocaman bir dünya demekti. Kaybetmemek için sevgilerimi iyice sıktım ellerimi.

Yine yumuk yumuktu ellerim başlangıçta olduğu gibi.

Yaşayacaklarım için bir virgül (,) koymak geçti içimden.

Bir nokta (.) kaldı o da RABBİM den.

Şems-i Tebrizi