Şu dört duvar arasına sıkışıp kalmış ruhumu

Teslim edemiyorum hiç kimseye…

Oysa ki gitme telaşında bir yürek

Geç kaldım biliyorum sevdaların mevsimine

Olsun yine de…

Olsun belki de yakındır gelecek

Gelecek vardır bir yerlerden

Kim bilir…

Kim bilir hangi kentten

Hangi sevda çıkacak yolumun üzerine.

Sevdanın hangi rengini tanıyacağım

Hangi ellerde ısınacağım

Kimin omzunda sabahlayıp

Hangi gözlerden seyredeceğim dünyayı

Ve hangi şarkının melodisi olacağım

Kim bilir…

Belki de;

Yaralı bir yüreği avutacağım son deminde

Belki masallardaki kuşların adına ben yazacağım bu hikayeyi de

Kara kışa teslim olacağım ya da baharı müjdeleyeceğim bir yüreğe

Belki, belki de bir düşünce sadece

Belki de güzel bir rüyadır gördüğüm uyumadan önce

Ya da boş ver, her neyse…

Mehpare ÖĞÜT

2013

Continue reading

Share:

Ben kışları anlatırım, gözlerin baharları

Beyhude telaşlarımda kalır geçmiş

Ben yalnızlıkları susarım, sen eğdirirsin önünde sultanları

Sultanlar eğilince de bilesin, unutmazlar saltanatını

Güç bela düştüğüm yollarda kaldırırım önümden tüm unutulanları

Ben senin bildiğin gemilerden değilim

Rüzgarında devrilirim de bir dalgalarında boğuşurken kendimi bilirim

Issızlığım, çevremi kuşatsa da haykırıyorum denizi

İdam sehpasına giderken gocunmam ben, ölüm bir kar tanesi

Cellâdımsın diplere inmekten korkmam

Tarihim seni kovalamaktan örülü

Senin rengini başka bir renkle bozmam

Gözümde bir yaştır sonsuzluk evrenine dökülen

Binlerce yılın sürgünlük ıstırabını çıkarma benden

Hayatımı küçümseyen gözlerini uzak tut

Bir korkudur bakışların, müebbet zamanları tüketen

Bir gülün içimde devinen dikenisin, içimde yüzyılların çilesi gömülü

Lügâtimde seni anlatmaya yer yok

Saçların rüzgarıma tâ ezelden asılı

Zindandan çıktı hüznüm, yeryüzünde bana ayrılacak bir mutluluk kafesi yok

Müphem yolculuklardan artık çekil bana

Benim taşım, senin toprağına yazılı

Bir devran dönüyor başımda artık yeter

Bir servi olup göğe uzanıyor bıraktığın keder

Bir kül kaldırıyorsun ey içinde gülü barındıran

Tozumu bile kaldırdın, yollarımda ayaklarım tükendi

Ruhumda bir katılık yerleşti, boz bulanık ötelerden yani senden kalan

Yenilgiler koydun geri dönülmez ülkeme

Hayallerim bir hülyanın karanlık kıyılarına vurdu

Ateşi elinde tutan bir adam dedi

Kuzeydir aradığın yer buzlar orayı terketti

Bezirganlara yerini sormak hercai bir çaba

Sadâkat, iflas eden hücrelerimi uyandırdı

Omzumda mevsimlerle yürüyorum,

Beni ne güneşler ve yağmurlar terketti

Önüme bakmıyorum gözlerim havada ebedi ufku arıyorum

Hep vardır bir gözü değen

Sahile vuran balıklar hududunu unutsa da

Tek O unutmaz

Esrârengiz ve yorgun kelimeleri ayağa kaldıran, ayân eden

Hasan TOMUK

Continue reading

Share:

Her şeyi düzeltebilirmişiz gibi geliyor değil mi? Bütün küslükleri bir gün bitirebilir, bütün gönülleri şak diye alabilir, bütün ertelenmiş dostlukları bir gün ''hadi'' deyip gerçekleştirebiliriz sanıyoruz değil mi? Nasılsa daha zaman var. Nasılsa daha bir ömür yaşayacağız. Nasılsa dünya küçük...

Nasılsa bir yerde karşılaşırız. Oluru varsa tesadüfler yaratır zaten öyle değil mi? Nedir ki acelemiz? Derken...

Ölüm giriverir araya. Bütün planları bozar. Barışmadan, dost olmadan gidiverir o... Baka kalırsın. Elinde bir sürü kelime. Bir dakika dersin. Benim daha sahnem bile gelmedi, nereye?... Kalp kırdıysan bir özür bile dilemediğine yanarsın, kalbin kırıksa bir sitem edemediğine... Öyle kalırsın. ''Neden daha önce gidemedim ona da şu gönlümü al da dost olalım artık demedim'' dersin. Birden fark edersin ki, meğer o kadar zamanımız yokmuş. Meğer bir ömür daha yaşayamayacakmışız. Meğer yolun sonuna gelmişiz...

Ertelemek.. Ah ne feci bir şey. Bu gün değil yarın.. Yarın değil öbür gün... Bu ay değil öbür ay... Sonraki bayram... Belki seneye... Doğru değilmiş. Yapmamak gerekirmiş... Bu gün bir kez daha öğrendim ki, biriyle dost olmak istiyorsan hemen olman gerekiyormuş... Acele etmek gerekiyormuş. Hiç vakit kaybetmemek gerekiyormuş...

Kalbini kıran özür dilemiyorsa dilemesin. Sen istiyorsan dostluğun devam etmesini, o zaman git ona... Konuş onunla... Zaman hızla akıp gidiyor. Bir geri sayım var. Kalan zamanı bizim görmediğimiz bir geri sayım... Tık tık akıyor zaman...

Çok fazla işimize kaptırıyoruz kendimizi. Çok fazla kendimize kaptırıyoruz kendimizi. Çok fazla elimizdeki mutluluklara kaptırıyoruz kendimizi. Çok fazla endişemiz, korkumuz var. Çok fazla gururumuzun esiriyiz. Çok fazla gurur etrafında dönüyoruz. Çok fazla ''asla'' larımız, çok fazla ''hiç'' lerimiz ve çok fazla ''katiyen'' lerimiz var. Çok fazla tükürdüğümüzü yalayalım mı, yalamayalım mı hesabı yapıyoruz...

Çok fazla vazgeçiyoruz. Çok fazla düşünce okumaya çalışıyoruz. Çok fazla okuyamadığımız düşüncelerin yerine kuruntu kuruyoruz. Çok fazla sinirleniyor, çok fazla kin bağlıyoruz... Çok çok çok fazla. Her şeyden çok fazlamız var. Safrayı o kadar basmışız ki gemi hiç hareket etmiyor artık. Gidemiyor. Duruyor öyle orta yerde. Yalan hepsi yalan bunların.

Ölüm var işte..

O yüzden...

Acele etmeli...

Ölüm var..

Yakında veya uzakta...

Ama var işte..

Alıntı

Continue reading

Share:

Hemen her gün kendi kendime, adını "zaman içinde" koyduğum bir oyun oynarım. O anda canımı sıkan konu her ne ise,ısrarla bunun önemli olduğuna inanına hatasını yaptığım için bu oyunu uydurdum. Oyunu oynamak için yapacağınız tek şey,şu anda canınızı sıkan durum her ne ise, bunun şimdi değil, bundan bir yıl sonra olduğunu hayal etmek. Sonra kendinize sorun: "Bu durum gerçekten de benim bunu algıladığım kadar önemli mi?" Binde bir ihtimalle öyle olabilir, ama çoğu zaman hiç o kadar önemli değildir. Eşinizle, çocuğunuzla, ya da, patronunuzla bir tartışma olsun, kaçırılmış bir fırsat, kaybedilmiş bir cüzdan, işinizle ilgili bir projenin fos çıkması, bileğinizin burkulması gibi soranlar olsun, büyük ihtimalle bir yıl sonra bunlar umurunuzda bile olmayacaktır. Yaşamınızı hiç etkilemeyen küçük bir ayrıntı olmaktan öteye geçmeyecektir. Her ne kadar bu kolay oyun bütün sorunlarınızı çözmeyecekse de, size ihtiyacınız olan görüş açısını kazandırır. Eskiden çok fazla ciddiye aldığım birçok şeye şimdi baktığım zaman gülmeden edemiyorum. Artık enerjimi öfke ve sözde sorunun altında ezilerek tüketmektense, bunu karıma ve çocuklarıma ayırıyorum. Yaratıcı düşünmek için gücüm oluyor.

Richard CARLSON

“Ufak Şeyleri Dert Etmeyin” Adlı Kitabından…

Continue reading

Share: