YÜRÜYORUM…

Yürüyorum

Koyu bir kederdeyim

Bir gecenin tam ortasında

Bir yağmurun en dolusunda

Gönlüme yenik

Gönlüme tutsak

Elim ayağım çıplak

Yürüyorum

Arkama bakmadan yürüyorum

Tanımadığım bir yerdeyim

Adımdan çok uzakta

Belki kötü bir tuzakta

Patlamaya hazır mayın misali

Fena halde beklemekteyim

İçim zehir zemberek

Bilmem ki yaşamak mı yoksa ölmek mi gerek

Yok yok aslında bu değildi benim düşündüğüm

Kendime şaşmaktayım

Deniz uzak, yolum kördüğüm

Kendimle savaşmaktayım

Yürüyorum

Arkama bakmadan yürüyorum

Vahim bir yalnızlıktayım

Rüzgarda bahar gülü gibi savruluyorum

Dudaklarımda asi bir küheylan çığlığı

Yıldız alacasında görünmez böceklerin

Belli belirsiz ıslığı

Aah ah

Kimbilir bu kaçıncı yanılgım

Bilmem ki nasıl anlatmalıyım

Aklımda hani o birini bırakıp diğerine koşan

Ya yanlış anlaşılan

Ya da bundan hoşlanan ince uzun kız çocuğu

Boynunda kendi elimle taktığım

Küçücük nazar boncuğu

Sırtında da kahverengi gocuğu

Bakışları ürkek

Gözlerinde hep aynı buğu

Yürüyorum

Arkama bakmadan yürüyorum

Karanlık bir aydınlığa çıkmaktayım

Burnumda kokusu

Kulağımda beraber gezdiği insanların uğultusu

Azala azala çoğalmaktayım

Benim sanki bu sokakların

Yürüyen tek yolcusu

Yürüyorum

Arkama bakmadan yürüyorum

Yürüyorum

Arkamda bırakıp yürüyorum

Kerem ALIŞIK