HİÇKİMSE BİLMİYOR

Seni aramaktan ölüm olduğum bir gecenin sabahında,

Martılara atılan simitleri paylaşıyorum denizle.

Aşkın, tavşan karası dem çokluğuna

...Ve o çoklukta senin yokluğuna içiyorum son çayımı.

Yudumlarken bardağı,

Dudağımın kurak arazi çatlağına

Hayatımızdan kesintiler doluyor sıcak sıcak.

Sesimi kesiyorlar kör uçlu giyotinin şakaklarında.

Ama yine de,

Konuşsam ben bir idamın son dileğinde

Bir çırpıda!

Duyar mısın acı çektirdiğin kısa filmliğimi?

Ve izler misin yaşamak senaryolu şiirliğimi?

'hiç kimse'ler başrollerde oynamaz sevgilim,

Bu yüzden 'mutlu sonsuz' bu hayatın sonu.

Bilmiyor musun?

Gözlerimin kirpik pisliği önünden,

Gözlerin geçiyor ölmeye yeltenirken

Ve ben, ölemiyorum sırf bu yüzden.

Ayrılığına yanaklarımda çukurlar kazıyorum

Beni gören insanlar tatlı bir gamze sanıyor

Ama ben gözyaşlarıma mezarlık yapıyorum.

Hiç kimse bilmiyor...

'bilmiyorum'larla mühürlenen dilsiz kapılar

Bildiğin ve öğrendiğin bir dille açılmaz sevgilim.

Bilmiyor musun?

Kilitlenmişken birbirine gözler,

Susmak dinleyenini acıtır en çok.

İnsan sustuğunu duymaz mı hiç!

Kendime sağırlaştım seni dinlerken

Duymuyor musun?

Seni aramaktan ölüm olduğum bir gecenin sabahında,

Hiç kimse oluyorsun

Ben ölemiyorum

Ve sen bunları bilmiyorsun...

Martılar,

Senin 'hiç kimse'liğinin ufkuna dalışımı kıskanarak

Yüzmek istiyor...

Balıklar,

Yokluğuna içilen son çayda

Ruhumun dumanlaştığını görünce

Uçmak...

Ve ben suratıma kapattığın kapıları

Öğrettiğin 'bilmiyorum'larla mühürleyip

Ölmek istiyorum...

Hiç kimse bilmiyor...

Sen bilmiyorsun...

Hiç kimse oluyorsun,

Ben ölemiyorum

Ve sen bunları bilmiyorsun...

Ümit RENÇBER

4 Şubat2011