Ne garip değil mi !
İnsanoğlu hep birilerini bekleyerek tüketiyor ömrünü…
Gözlerini ne kadar oğuşturursa oğuştursun;
Baktığı hiçbir yerde bulamayacak aradığı kişiyi.
Gelmeyecek biliyor aslında.
Ama inandıramıyor yüreğini,
Aklı ne kadar zorlasa da…
Düşle yatıp kalktıkça;
Daha da artıyor acısı farkında.
Ve ne kadar söylerse söylesin
Adı hep aklında…
Siliniyor bir kent
yokluğunda
Trafik lambaları hep kırmızı, hep kırmızı.
Gece bitmek bilmiyor, gün ağarmak
Aşk’ın her halini yaşamak istiyor, olmuyor…
Oysa ki o dünden razı…
Şimdi bir avuntu kentinin yıkıntıları arasında
Savruluyor düşleri karışıp rüzgara.
Yine sessizlik, yine sensizlik diye düşünüyor.
Düşünceleri arasında dalarken uykuya,
Adını sayıklıyor…
Geldiğinde kapıyı çal ben açarım diyor…
Mehpare ÖĞÜT
Kayıtlar
0 Comments:
Yorum Gönder