GEL

Gel… Ey beni bana bırakan sevgili; öyle yorgun öyle garip ki biçare gönlüm bir bilsen… Alaca karanlıklarda gölgene hasret yığıldım gönül sokağında. Bir adım atsan ezilecekken kimsesiz benliğim,uzat yüreğini uzat ki tutayım. Yetimliğim seninle avunurken umutlarımı iliştirdim yağmurlara. Bir yudumluk muhabbetine hasretim. Gülen yüzünü benden esirgeyip, güllere mi sundun bilmem ki. Kokunu getirecek rüzgarlar , bekliyorum, gelecekler biliyorum. Gönül sofranda umut kırıntılarına muhtaçken geldim kapına. Atma bakışlarımı bakışlarınla dışarılara.Üşüyorum. Ne kadar kovsan da gidemiyorum. Peki ,sahte gülüşlere mi bırakayım solgun yüzümü, kahpe bakışlara mı hapsedeyim benliğimi. Seninle sensizliği yaşatma bana.Aşkının ateşinde çaresiz bedenim.Umut ışıklarını görmeye muhtaç gözlerim biçare körler misali. Gel gel… Gel ki beni benle azat et…

Emine ÖZCAN