Ş A İ R A N E

Gel… Ey beni bana bırakan sevgili; öyle yorgun öyle garip ki biçare gönlüm bir bilsen… Alaca karanlıklarda gölgene hasret yığıldım gönül sokağında. Bir adım atsan ezilecekken kimsesiz benliğim,uzat yüreğini uzat ki tutayım. Yetimliğim seninle avunurken umutlarımı iliştirdim yağmurlara. Bir yudumluk muhabbetine hasretim. Gülen yüzünü benden esirgeyip, güllere mi sundun bilmem ki. Kokunu getirecek rüzgarlar , bekliyorum, gelecekler biliyorum. Gönül sofranda umut kırıntılarına muhtaçken geldim kapına. Atma bakışlarımı bakışlarınla dışarılara.Üşüyorum. Ne kadar kovsan da gidemiyorum. Peki ,sahte gülüşlere mi bırakayım solgun yüzümü, kahpe bakışlara mı hapsedeyim benliğimi. Seninle sensizliği yaşatma bana.Aşkının ateşinde çaresiz bedenim.Umut ışıklarını görmeye muhtaç gözlerim biçare körler misali. Gel gel… Gel ki beni benle azat et…

Emine ÖZCAN

Konuş yüreğim! bir sen bir de ben varız bu akşam.

Söyle içindekileri, dökül, bileyim ben de.

Kaç kere atar bir kalp...!

Ya duran bir kalp çalışır mı hiç ardından

Yetmedi mi sence de bu yalnızlık

Tükenmedin mi bunca yılın sonrasında

Hala mı umut var

Hala mı beklediğin

Hala mı sevdiğin

Anlat, anlat ki bileyim ben de

Ortak olayım derdine bu akşam…

Konuş yüreğim

Hangi yangından sonra böyle oldun anlat bana

Kör mü olmuştu gözlerin de tutuldun bu aşk’a

Yaraların ne durumda

Yoksa kanıyor mu hala!

Kim bilir imkansızlığın içinde bir yalandı bu aşk’ta…

Söyle bana yüreğim söyle, çekinme, korkma!

Sevdim onu de, utanma…

İstersen haykır, ağla..

Yeter ki anlat bana, anlat da ortak olayım bu aşk’a…

……..

Madem merak ediyorsun geç otur karşıma..

Anlatayım merak ettiklerini bir bir sana…!

Ben, şu gördüğün ben var ya…

Belki de bu dünyada ki en yalnız kişiyim aşk’ta

Seviyorum diyenin bir sözüne kanıp da

Elini aşk’a bulayan bir budalayım bu dünyada…

Tükenmedim mi sanıyorsun, yanmadım mı, ağlamadım mı…

Tükendim de, yandım da, ağladım da

Ama bir de pişman mısın sor bana

Hadi sorsana!

Sana vereceğim tek cevap; pişman değilim asla!

Madem sordun söyleyeyim!

İlk yangınımdı benim hatırladığım ve en büyük yangınım

Yıllarımı elimden çalan

Evet kör olmuştum haklısın

Belki de istemeden..

Belki de beklemeden..

Belli ki sevdiğimden…

Dinlersen her akşam bahsederim sana ondan…

Ve ben öyle sevdim ki öyle yandım ki

Cehennemi yaşarken gördüm

Öldüm öldüm de dirildim onsuzlukta

Bak haykırıyorum evet yandım, evet ağladım

Hatta sevdim, hem de büyük sevdim.

Ve isteyerek buladım elimi bu aşk’a…

Ama bir de şimdi sor bana!

Seviyor musun hala!

Sana vereceğim tek yanıt

Hayır olacaktır unutma !!!!!

“Geçmişte kalan bir mazidir aşk’ta”

Mehpare ÖĞÜT

“Geçmişte kalan bir mazidir aşk’ta”

19 EYLÜL 2013

Ben kışları anlatırım, gözlerin baharları

Sevgilim olmayan sevgiliye not !!!

Mağlum önümüz Kış…

Bahar’a kadar geldin geldin.

Gelmezsen ben başımın çaresine bakmaya karar verdim haberin olsun !!!

Söylemedi deme.  :-)  ;-)  :-)

Mehpare ÖĞÜT

Aşkın yalnızca saatlere günlere yansıyabilecek kadar kısa ömürlü olduğunu sanırdım.

Sevgili Seni -Kendimde- Hatırlayınca;

Aşkın; değil yıllara, değil asırlara, Sonsuz Zamanlar boyunca, Sonsuz Aşkla, Sonsuz Sevgiyle, Sonsuz Tutkuyla, Sonsuz Şefkatla tüm boyutlara yansıyabildiğini ve tüm varlığımı kucaklayabildiğini gördüm.

Kalbimin Yalnızlığını daha önce hiç farketmemiştim, kendimi çok sandığım serüvenimde; Senden ayrı, bizi unuttuğum sonsuz zamanlar boyunca yalnız kaldığımda sensizliğin -yalnızlık- olduğunu anladım.

Aşkı ve aşka ait olan herşeyin kaosların ortasında, arada sırada yaşanan tatlı dakikalar olduğuna inanmıştım.

Anladım

Anladım ki Sevgili

Aşk; Kalbimdeki Sonsuz Aşk ile yansıdığım -Sevgiliyi- her An’da, her yerde, nefesimde bir dua, gözlerimde bir renk, tenimde gül kokusu, yüreğimde alev alev yanan bir ateş parçası gibi hissetmekmiş. Birlikte Aşkın içinde tükenerek yeniden Tek Ol’arak doğabilmekmiş.

Ve anladım ki Sevgili; her seferde olduğu gibi ve Şimdi Burada Tam ve Bütün olduğum An’da; Aşk -kendim- olabilmekmiş.

Rüzgar olup esmek

Güneş olup doğmak

Sınırsız

Sonsuz

Hesapsız

Yarınsız

Ol’makmış

Ve aslında bütün mesele; Canın, Cananda olduğunu bilebilmekmiş

♥

Nilgün NART

aşkımız bir gün uçup giderse aramızdan sevgilim

sırt çantalı bir duman gibi

bir melekle çarpışan kelebeğin kanadından dökülen toz

bir çağlayanda sürüklenen bir dal parçası gibi

istemediğimiz yerlere giderse aşkımız

sevgilim

yalnızca kanatlarına güven

kendi yarattığımız boşluğun ucunda

sıkı sıkı tuttuğumuz bir kapı koludur yaşam

ve aşk, en derin kuyumuza düşen keman

yürüdüğümüz yollar daralırken

çökerken altımızdaki merdivenler

sevgilim

yalnızca kanatlarına güven

sevdalılar bilir

bir kuş yağmurudur ilkbahar

sevmeyi beceremeyenlerin koyduğu yasaklar

çözülüp gider çocuk gölgelerinde yazın

ve ağzımızın içinde dağılır aşk

sapsarı bir şeker gibi erirken sonbahar

bitmeyen bir kıştan söz açılırsa sevgilim

sevgilim

yalnızca kanatlarına güven

elimi uzattığımda sana gemileri göstermek için

dümende kan kokusuyla bayılmış bir kaptan

ateşin yüreğine sürüklenen bir ülke ufukta

ve çekirge sürüleri yolcu bavullarından çıkan

sevgilim

dökülürken tüyleri

savaş uçaklarına çarpan güvercinlerin

her gün değişen atlasların içinde tara saçlarını

ve yalnızca kanatlarına güven

götürürlerse bir gün beni ellerim iplerle bağlı

şiirlerimin bilmediği yerlere ve hiç kimsenin

alnımdan fırlayacak göçmen bir kuş gibi dur

dünyanın paslanmış sırtında

ve bensizliğe havalanırken

korkma sevgilim

sevgilim

yalnızca kanatlarına güven

Akgün AKOVA

Nilgün Atar, Gazeteci Ayşe Arman’a anlatıyor:”Eşimle 30 yıllık çok mutlu, uyumlu sevgi dolu bir birlikteliğimiz vardı…Vardı diyorum; çünkü artık yok…Bir Bayram sabahı, her zamanki gibi ”Günaydın!..Haydi kalkalım, artık…” dediğimde cevap gelmedi…Dürttüm…”Hadi ama…” yine ses yok…Birden doğruldum…Nefes almıyordu…Gözleri hülyalı ve yarı kapalı…Güzel bir şeye bakarmış gibi gülümsüyordu…Ellerini göğsünde birleştirmiş, ayakları dümdüz ve üzerindeki pikede bir tek kırışıklık bile yoktu…Sarstım…Şaka mıydı?..Dün hep beraber güle oynaya, çoluk çocuk, neşeli bir akşam yemeği yemiş, sohbetler etmiştik…Böyle apansız, durduk yerde neydi bu başımıza gelen?..O anı anlatabilmem mümkün değil…Dünya ayaklarımın altından çekildi…Dudaklarına eğildim, buz gibiydi…Nefesimi üfledim bedenine, belki nefesimle yeniden canlanır diye…Hiçbir şey olmadı…Uykuda kalp krizi bizi bulmuştu…Kıpırtısız, ne olduğunu bile anlamadan dünya değiştirdi sevgilim…Hem de yanımda mışıl mışıl uyurken…9 Eylül 2010’dan bu yana hâlâ alışamadım yokluğuna…Çünkü biz ruh ikiziydik onunla…” Eşi Ferit Hikmet’in ölümüyle ilgili, insanın yüreğini burkan gerçek bir olaya dayanıyor bu anlatılanlar...

Bu gerçek olay, beni doğrusu çok etkiledi…Empati kurarak Nilgün Atar’ın hissettiklerini anlamaya çalıştım…İsterseniz bir an, bu vahim olayı birlikte değerlendirmeye alalım ve düşünelim…Çok sevdiğiniz eşiniz yanınızda uyurken kalp krizi geçiriyor ve sizin bundan haberiniz yok…Sabahleyin her şey bitmiş ve siz ne yazık ki eşinize hiç bir şey yapamıyor ve büyük bir şok yaşıyorsunuz…Yaşanan bu büyük acıyı anlatacak sözcük bulabilmek gerçekten zor…Kabul edelim ki sözcüklerin aciz kaldığı nadir durumlardan biri bu istenmeyen an…Kimsenin başına gelmesini istemediğim çok zor bir durum…Her şey boş diyorsunuz o anda…Yarı yerinden bölünmüş bir hayat…Yarı yerinden bölünmüş bir mutluluk…Anılardan başka elde kalan hiçbir şey yok…Birlikte yaşanacak gelecek yok…Çıldırmaya az kaldı denilecek bir an…Dün ile bugün arasına çekilen sanal dikenli bir tel…Yüreği acıtan yer yer kanatan pıtıraklı dikenli bir tel…Sevginizin, aşkınızın yıkılan bir barajın suları gibi gürül gürül boşaldığı an…Çaresizliğin, yalnızlığın, acının, hüsranın doruk noktasına ulaştığı an…

Sevdiklerimizi kaybettiğimiz anda anlıyoruz ki onlar bin yıl yaşamayacaklar; ama ne yazık ki biz bin yaşayacaklar gibi davranıyoruz…Zaman zaman onları kırıyor ve üzüyoruz…Oysa, bir nefes uzakta ölüm, hepimizi bekliyor…Unutuyoruz bu değişmez gerçeği…Yaşadığımız her güzel an aslında kârımız bizim…Öyleyse niye karartıyoruz sevecen ruhları?..Niye solduruyoruz gülen yüzleri?..Öyle ya, sevdiğimizi alıp gidince mi göreceğiz ölümün soğuk yüzünü?..Bakın sevdiklerinizin o güzel yüzüne…Sarılın doyasıya…Tutun ellerini…Yüreğinizi yüreğiyle birleştirin…Zaman su gibi akıp geçiyor…Yarına ertelemeyin isteklerinizi…Bir alıştınız mı ertelemeye, vazgeçemezsiniz, çünkü…”Bugün olmasın yarın olsun!..” önemsiz gibi görülen duraksamalardır…Sevdiğimiz ve kendimiz için bugünü yaşamalıyız doyasıya…Yarın çok geç olabilir…

Ruh ikizi ne demek çok iyi bilirim…Ben de eşimle ruh ikiziyim…Aynı şeyleri düşünmek, aynı şeylerden hoşlanmak, hoş bir duygu…Ruh ikizini kaybetmek de o ölçüde üzücü ve yıpratıcı…Birdenbire yapayalnız kalıyorsunuz ruh ikizinizle birlikte nefes alıp verdiğiniz bu fani dünyada…Ölümün acısı çöküyor onun yüreğini içine aldığınız yüreğinizde…Ben şimdiden bu acının büyüklüğünü hissediyorum…O nedenle de eşimi elimden geldiği kadar üzmemeye özen gösteriyorum…Onun da aynı özeni benim için gösterdiğine inanıyorum…Yaşarken sevdiğinin değerini bilmek o kadar önemli ki…Sonradan yükselen pişmanlık nidalarının kime ne yararı var?..

Sevdiğiniz bugün yanı başınızda…Yarın yanınızda olacağının ya da sizin onun yanında olacağınızın garantisi var mı?..Elbette yok…O halde, her günün yeni bir güne, her yeni günün de bilinmezlere gebe olduğunu asla unutmayınız…

Asım ERDOĞAN

Her günü bir umutla tüketmenin

Yanında olmayan birinin düşlerine sarılarak uyumanın

Ve kendi kendinle yaptığın iç hesaplaşmaların

Nereye varacağını bilmeden, sevebilir misin sevgili !

Sevebilir misin aradaki mesafelere aldırmadan görmediğin

…ve belki de hiç görme umudunun olmadığı birini…

Adını yüreğine yazıp başkalarına yer vermeden,

Belki de bir ömrü adamaya yemin ederek

Sevmeye söz verebilir misin sevgili !

Bekleyebilir misin belki bir gün diyerek…

…ve o bir günün hesabını verebilir misin hiç düşünmeden kendine…

Oysa ki ben her günümü, gönlümü sana adadım…

Seninle yatıp sensizlikle uyandığım her günü;

Kendime haram kıldım ey sevgili…

…ve aklıma düşen gözlerini her düşündüğümde;

Senin hayallerinde yüzer buldum kendimi.

Belki de seviyorum dediğim zamanlardan bile daha çok sevdim seni…

Sana ulaşamadığım her anın acısından olsa gerek,

Sensizlikle geçirilen her günü yas ilan edip,

Heybeme attığım yalnızlık tohumlarını ekiyorum gönlüme…

Belki bir gün diyerek geçirdiğim her günün ardından açıp da ellerimi semaya;

Seni istiyorum şu garip gönlüme !

Kimbilir dualarım kabul olurda düşersin cemre gibi yüreğime…

…ve seni yaşıyorum her anımda, her günümde…

Tohumların çiçek açtığı, güneşin ısıttığı ve nisan yağmurlarının mevsiminde;

Sen de açar mısın benim gönlümde !

Verir misin yüreğini, katar mısın benimkine !

Mehpare ÖĞÜT

2013    

Sensiz aldığım her nefes haram bana, bil istedim…

Sevmeden sevilmek, dokunulmadan dokunmak,

yaralanmadan yaralamak, acı çekmeden acı çektirmek,

zırhlarımızı, akıllarımızı, hesaplarımızı bunları elde etmek için mi kuşanıyoruz?

Onun için mi deneyip duruyoruz insanları?

Her sınamada onlar biraz daha fedakâr, biz biraz daha mı güçlü oluyoruz.

Güçlü olmak isteğinin aslında nasıl bir korkaklık olduğunu fark edememek kaç aşka mal oluyordur insana.

  

Acaba kendimizi en çok savunduğumuz sırada mı alıyoruz en büyük yaralarımızı,

en büyük budalalıklarımızı en akıllıca davrandığımızda mı yapıyoruz acaba ?

Rahatı ve güvenceyi en çok istediğimizde mi kaybediyoruz en büyük mutluluklarımızı,

en çok korktuğumuzda mı acaba korktuğumuz başımıza geliyor?..

Kendimizi bu kadar savunmasak, bu kadar akıllı olmasak, rahatın peşinde bu kadar koşmasak ve bu kadar çok korkmasak, yaralarımız, pişmanlıklarımız ve acılarımız daha mı az olurdu acaba ?

"Tanrıyı ve insanları deneme," diyen Nietzche'ye aldanmayıp herşeyi ve herkesi bu kadar çok deneyden geçirdiğimiz için mi Tanrıyı ve insanları kaybediyoruz? İnsanları bu kadar çok denediğimiz, kendimizi kalkanlarımızın arkasına böylesine iyi gizlediğimiz, hiçbir acıya ve sıkıntıya razı olamadığımız için mi en çok istediklerimiz en uzağımıza düşüyor, mutluluk ele geçmez bir masal kuşuna dünüyor ?

Schiller'in o muhteşem "Eldiven" şiirinde anlattığı hikâyeyi belki daha iyi okumalıydık,

oradaki şövalyenin adım seslerini belki daha çok duymalıydık.

Hep erken öleceğini düşünen, hayatı bu düşünce nedeniyle telaşla geçen ve düşündüğü gibi erken ölen Schiller'in söylediklerine biraz daha dikkat etmeliydik, kendi ölümünü bilen birçok şeyi bilebilir çünki.

Arenada, bütün şövalyelerin aşık olduğu ve evlenmek istediği harikulade güzel prenses kral babasıyla birlikte oturuyor, çevreleri genç ve yakışıklı şövalyelerle dolu, hepsi bir küçük tebessüm için bekliyorlar.

Borazanlar çalıyor ve aslanlar çıkıyor arenaya, kocaman yeleleri, gergin belleri, iri pençeleriyle kükreyerek dolaşıyorlar. Prenses zarif ellerini saklayan uzun eldivenlerden birini çıkartıp aslanların arasına atıyor.

- Kim eldivenimi alıp bana getirirse onunla evleneceğim.

Müthiş bir sessizlik oluyor, bir anda herkes susuyor.

Bir şövalye diğerinden ayrılıyor, taş merdivenlerden ağır ağır inmeye başlıyor,

parlak çizmelerinin çıkardığı adım sesleri tek tek duyuluyor.

Arenaya giriyor, aslanlar hareketsiz ve şaşkın, bu cesur şövalyeye bakıyorlar,

o hiçbirine aldırmadan eldiveni alıyor, gene adım sesleriyle taş merdivenleri çınlatarak çıkıyor.

Eldiveni prensesin kucağına bıraktıktan sonra, kendisine hayranlıkla dönen prensese

bir kez bile bakmadan yürüyüp gidiyor.

Nietzsche "Tanrı ve insanları deneme" diyor.

Schiller, eldiven şiirini yazıyor. Biz, herkesi her zaman deniyoruz, emin olmak, güvenmek istiyoruz, sevgisini ve bağlılığını her an kanıtlasın, hayatını ve herşeyini tehlikeye atsın ve

bunu binlerce kez yapsın istiyoruz.

Kendimizle ve korkularımızla o kadar doluyuz ki, hiçbir duyguyu, hiçbir insanı, hiçbir nesneyi olduğu gibi bütün gerçekliğiyle göremiyoruz, her şey kendimizle ve korkularımızla oluşturduğumuz prizmalardan kırılarak ulaşıyor bize, her şeyi olduğundan başka bir biçimde ve olduğundan başka bir yerde görüyoruz.

Belki de bu yüzden aradığımız şeyleri aramamız gereken yerlerden başka yerlerde arıyoruz.

Mutlulukla aramıza korkularımızı ve kendimizi sokuyoruz.

Aragon'un dediği gibi eğer "mutlu aşk yoksa," bu aşkın suçu değil.

Aşkı, acısından, kederinden, tedirginliğinden, ayrılığından, üzüntüsünden,

yarasından ayıklamaya çalışanların aşkı, mutlu olmayan aşklar.

"Ben acıya, aldatılmaya, kedere razıyım," diyenlere verilebilecek bir armağan mutlu aşk...

Aşk iki eli dolu bir eski ilahe, birinde mutluluğu birinde acıyı veriyor. Acıyı almadan öbürünü almak mümkün değil. Çok mu korkuyoruz acıdan ve yaradan ve kederden? Korku bizi acılardan koruyor mu peki?

Aşk, o eski ilahe, acıdan korkana inadına acıyı verip öbür elini kapatıyor.

Acısız mutluluk olmuyor. Lermontov, çocukluğumun müthiş yazarı, "Zamanımızın Bir Kahramanı" isimli kitabını yazdığında Rusya'yı birbirine katmıştı...

Hiçbir kadını sevmeyen, ama bütün kadınları kendine aşık etmekten hoşlanan birini anlatıyordu...

Şu hiç unutmadığım Peçorin'i, Lermontov'un ve hepimizin zamanının kahramanı olan

yalnız ve sevgisiz adamı.

Ne kadar şanslıydı Peçorin, bütün kadınlar onu seviyor, ona aşık oluyor, ama o kimseyi sevmiyordu, duyguları çelik gibi zırhlarının içine hapisti, dokunulmazlık ve yaralanmazdı, insafsızdı, kadınları kendine aşık edip kaçıyordu, kendi duygularına yaklaşılmasına bile izin vermiyordu.

Çocukluğumun kahramanı bir korkaktı.

Ve mutsuzdu.

Ve Lermontov, yalnızca tek bir roman yazabilmiş, ikincisinin yarısındayken,

yirmi yedi yaşında bir düelloda öldürülmüş o uzun saçlı şair, sanırım o da mutlu değildi.

Peçorin, edebiyatın unutulmaz kahramanları arasına girdi, korkulardan örülmüş bir kahramana ilgiyle baktı insanlar. Sevmeden sevilmek, dokunulmadan dokunmak, yaralanmadan yaralamak, acı çekmeden acı çektirmek, zırhlarımızı, akıllarımızı, hesaplarımızı bunları elde etmek için mi kuşanıyoruz?

Onun için mi deneyip duruyoruz insanları?

  

Her sınamada onlar biraz daha fedakâr,

biz biraz daha mı güçlü oluyoruz.

Güçlü olmak isteğinin aslında nasıl bir korkaklık olduğunu fark edememek kaç aşka mal oluyordur insana.

Ama korkulardan kurtulmak da ne kadar zor.

Her seferinde hep acıyan yerimiz aklımıza gelir.

Aşkı her gördüğümüzde, hemen kendi üstümüze kapanmamız,

hep o acıyan yerimizi korumak istememizden.

Kendimizi bu kadar sakınarak nasıl yaşayabiliriz hayatı?

Bu kadar güçlü, bu kadar akıllı, bu kadar zırhlı olarak nasıl değebiliriz hayata?

Bir Peçorin mi olmalıyız? Yoksa kendi aşkında yanan bir Anna Karenina mı?

Peçorin kimseyi sevmedi.

Anna Karenina istediği kadar sevilmedi.

Peçorin, Anna Karenina'ya aşık olsun isterdim,

sevmeyi bilen ve sevmekten korkmayan o kadına tutulsun isterdim...

Peçorin, eminim o zaman "Ya o beni sevmezse" diye soracaktı...

Ben de ona, "Anna Karenine, Anna Karenina'ysa eğer, seni sever," derdim.

Aşık bir Peçorin... Mutlu olurdu herhalde,

ama büyük bir ihtimalle onu edebiyat kahramanları arasından silerdi o zaman.

Hangisini tercih ederdi acaba, unutulmaz bir roman kahramanı olmayı mı,

yoksa korkusuzca seven ve sevilen mutlu bir aşık olmayı mı?

Siz hangisini seçerdiniz?

Hayat seçimlerle dolu ve Pascal'ın dediği gibi

"her seçim bir kaybediştir," bir şeyi seçer, bir başka şeyi kaybedersiniz.

Ya da hiçbir şeyi seçemez ve her şeyi kaybedersiniz.

Bu da bir seçim...

Bir şeyi seçip bir başka şeyi kaybetmek mi,

hiçbir şeyi seçmeyip her şeyi kaybetmek mi? Zırhlarımız, korkularımız, savunmalarımız,

hesaplarımız bizi hep bir şeyi seçmemeye götürüyor,

aklımız "öbürünü kaybetmemeliyiz" diyor...

Ve en akıllı, en güç, en zırhlı, en hesaplı olduğumuz zamanda, her şeyi kaybediyoruz,

en çok istediğimiz bizden en uzağa düþüyor.

Kendi seçimimizi yapamadığımız için de insanları sınayıp duruyoruz.

Eldivenlerimizi aslanların arasına atıp

"Beni seviyorsan onu getir," diyoruz.

Bir eldivene bir aşk gidiyor.

Nietzsche, "Tanrıyı ve insanları denemeyin," diyor. Schiller, eldiven şiirini yazıyor.

Peçorin, Anna Karenina'yı sevmiyor.

Anna Karenina, aşık olmayı hayatıyla ödüyor.

Peçorin mi olmalı Anna Karenina mı?

Her seçim bir kaybediş.

Hele, hem Peçorin'i hem de Anna Karenina'yı seviyorsanız.

Bütün kitapları okuyorsunuz, hayatın karmaşık yollarından dolanıyorsunuz

ve çıka çıka hep aynı mısraya çıkıyorsunuz.

"Ten hüzünlü heyhat...

Ve okudum bütün kitapları." Heyhat ten hüzünlü, bütün kitapları okusanız da. En büyük yaraları kendinizi en çok savunduğunuzda alıyorsunuz, en büyük budalalıkları en akıllıca davrandığınızda yapıyorsunuz, en güçlü olmayı en çok korktuğunuzda istiyorsunuz ve mutluluk hep uzaklarda kalıyor.

Savunmasız, güçsüz ve hesapsız olmak belki de mutluluğun kapısını açacak. Ama bunun için Peçorin'in Anna Karenina'ya aşık olacağı bir kitap bulmak gerek. Anna Karenina, Peçorin'e sevmeyi öğretmeli.

Ve, ten bu hüzünden kurtulmalı.

Osman MÜFTÜOĞLU