Dün sanki içime doğmuş gibi,
gideceğini hissetmiş gibi şu dizeleri paylaşmıştım face
sayfamda...
“O güzel insanlar, o güzel atlara
binip çekip gittiler..Demirin tuncuna, insanın piçine kaldık”
Yaşar KEMAL
Ve paylaştıktan sonra da bir müddet daha düşünüp bu dizeler üzerinde ne kadar da büyük anlam ifade ettiğine bir kez daha karar
verdim. Yaşanılan onca şeyi de düşünerekten... Ve şimdi o güzel
insan, o koca çınar, babasının kendisi için her yıl kurban
kestirdiği, parmaklıklar arasında bile daktilosunun tuşlarıyla
koğuşunu inleten büyük yazar... Sen de binip atına
gittin/gidiyorsun işte bilinmez bir yolculuğa. Kurtuldun mu bu
dünyanın bozuk düzeninden biliinmez ama bizler yaşadığımız
müddetçe ve bilmem kaç kere daha bu dizeleri tekrar edip
duracağız. Kimi zaman “İnce Memed'i” okuyacak, kimi zaman da
“Yer Demir Gök Bakır” diyerek anacağız seni...
Ve en çok da bir sanatçıda olması
gereken en büyük şeyin, halkla iç içe olmak ve sanatın halk için
olması gerektiği düşüncelerinle, örnek alınması gereken büyük
bir usta olduğunu hatırlatacaksın her daim bizlere...
«Halka kim zulmediyorsa, etmişse,
halkı kim eziyor, ezmişse, onu kim sömürmüş, sömürüyorsa,
feodalite mi, burjuvazi mi... Halkın mutluluğunun önüne kim
geçiyorsa ben sanatımla ve bütün hayatımla onun karşısındayım.
[...] Ben etle kemik nasıl biribirinden ayrılmazsa, sanatımın
halktan ayrılmamasını isterim. Bu çağda halktan kopmuş bir
sanata inanmıyorum.»
Mekanın Cennet, toprağın bol olsun
büyük usta... Işıklar içinde yat.
Kayıtlar
