Varabilseydik
dünyanın güzelliğine
Sevebilseydik
herkesi Yaratandan ötürü kardeşçe
İzin verebilseydik bir
fidanın büyümesine
Ve o
fidan büyürken yeşertebilseydik her şeyi sevgimizle
Aradığın Cennet
dünyan olurdu işte…
Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL
2022
YAŞAMAK etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
YAŞAMAK etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
23 Ağustos 2022
14 Nisan 2020
Değişimle Dost Olun! (Bu yazıyı sonuna kadar okumanız tavsiye edilir)
Hepimizin değişimle ilgili az ya da çok bir derdi olmuştur hayatta. Beklenmedik zamanlarda gelen değişimler, hep beklenip de hiç gelmeyen değişimler... Özlenen ama korkulan değişimler...
Değişim olmadan büyümek olur mu? Hayatın dertleri, kaygıları bazılarınıza “keşke hep çocuk kalsaydık” dedirtebilir zaman zaman. Birçok insan ne kadar iş sahibi, aile sahibi olsalar da, büyük sorumluluklar altına girseler de içlerinde hala birer çocuk. Onlar belki o çocuğu kaybettiklerini sanıyorlar ve üzülüyorlar içten içe. Oysa iyice bir bakın kendinize. Bazı özellikleriniz hiç gelişmemiş, değişmeden kalmış olabilir. O özelliklerinizi tanıyor musunuz?Bazıları değişmekten ölüm gibi korkar. Aslında doğru bir tanımlama olabilir ölüm. Bir şeyin zamanını doldurması ve sahneyi terk ederek yerini yeni şeylere bırakması. Ne kadar korkutucu olsa da buna izin vermek lazım. Değişime direnmeyin, tam tersine onu kollarınızı açarak bekleyin. Göreceksiniz eskisinden çok daha mutlu olacaksınız.
Bazıları ise değişmeye can atar, değişimin geleceği günü hayal eder. Ama o kadar uzakta görünür ki istedikleri, onlara hiçbir zaman kavuşamayacağını düşünür. Oysa değişim uzaklarda, dağların ve denizlerin arkasında değildir ki. Yanı başınızdadır, elinizi uzattığınız anda dokunabilirsiniz ona. Hatta içinizdedir. Hele de içine bakmaya cesaret edenler için gürleyerek akan bir ırmaktır değişim. Hergün eğilip birkaç yudum su içmek gerek o ırmaktan. Gelişmek için, büyümek için. Genişlemek ve gerçek potansiyellerimize erişmek için.
Değişimin olmadığı bir zaman var mı? Eğer değişmeden bir günümüz geçiyorsa çok şey kaybediyoruz demektir. Bu demek değil ki hayatımızda hiçbir şeye tutunmayalım, nasıl olsa elimizden gidecek diye birilerine bağlanmayalım. Bağlılıktan da çok şeyler öğreniriz ve bağlandığımız şey hergün gelişip daha da güzelleştikçe onu neden bırakalım?
Değişim kendi kendinize vereceğiniz bir kararla başlıyor. İnsanlar ne der, değişirsem elimdekini kaybederim, değişmek yakışık almaz... gibi kısıtlayıcı düşünceleri silin atın. Korkmayın, değişin! İnsanlar da sizden cesaret alıp değişmeyi bekliyorlar çünkü! Değişim ateşini yakın ve bırakın herkes onun ışığını görsün.
Birçok insan değişim için adımlar atıyor fakat istedikleri sonuç hemen gelmeyince cesaretleri kırılıyor ve bırakıyorlar. Ve başarısızlık... Ne büyük bir korkudur bu ama ne kadar da anlamsızdır! Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki bu dünyada başarısızlığı, hem de epey miktarda başarısızlığı tatmamış insan yaşamamıştır henüz. Dene! Dene! Tekrar dene!
Değişim büyük olmak zorunda değil. Küçük ama devamlı değişimler büyük değişimleri getirecektir. Uzun sürecek diye korkmayın. Yaşam kısa ama o kadar da kısa değil. Hem zamanlar değişiyor. Hele bu zamanda yaşına bakmadan herkes değişiyor. 7’den 70’e herkes daha güzel bir dünya için uğraşıyor. Eski kurallar yıkılıyor ve yerine daha güzel, daha umut dolu bir düzen geliyor. Bu uğraş içerisinde kimse dışarıda değil. Her bir insan çok değerli ve gerekli.
Değişimi istemeseniz de çevrenizde göreceksiniz. Hava durumu değişecek, ülkeler değişecek, moda değişecek... Hatta değişim bile değişecek. Bunu hayatınıza bakarak da hemen anlayabilirsiniz. Bugün olmasını istediğiniz şeyler beş sene ya da on sene öncesiyle aynı mı? Sizinle birlikte ihtiyacınız olan değişimler de değişmedi mi? Bu yüzden değişimle dost olun. Çünkü siz onunla dost olursanız o size bütün iyilikleri getiren çok iyi bir dost olacak.
Değiştikçe güzelleşecek ve güçleneceksiniz.
Alıntı,,,Yazanı Bilinmiyor...
14 Mart 2020
05 Aralık 2019
Ne kadar da
mutluymuşuz meğerse.. Küçükken, anne babamız bizimleyken, oyuncaklarımızla
oynarken, bir odanın içine kurulmuş sobanın etrafında ısınırken. Sabahları
kızarmış ekmek kokusunu içimize çekerken. Buğulanan pencerelere kalpler
çizerken. Kar yağdığı için delice sevinip kardan adam yapma telaşı içine
girerken. Konu komşu kapı önlerinde oturup çekirdek çitlerken, gelen geçen
herkese selam verirken, yaz geldiğinde memlekete gideceğiz diye sevinirken.
Sevindiğimiz bunca şey ve daha fazlası var iken… Ne kadar da mutluymuşuz
meğerse…
Şimdi elimizde
mutluluktan arta kalanlarla idare etmek düşmüşken payımıza, her geçen gün
yaşadığımız günün özetini bile çıkartamıyoruz yorgunluktan. Eve gidiş geliş
saatlerimiz, işte geçen yorucu zamanlar, insanlara anlatamadıklarınız ya da
anlamak istemeyen insanlara söylenecek onca söz var iken, aslında bizi yoran bu sıkıcı, mutsuz ve
renksiz hayatı yaşamak zorundayken…Zaman bizden ne çok şey alıp da götürmüş
meğerse.
Eskiye dönmenin
mümkün olmadığı, duyulan özlemin tarifinin ise imkansız olduğu, hatıralarla
avunmak zorunda kaldığımız, siyah beyaz fotoğraflarla avunduğumuz,
çocukluğumuz, gençliğimiz, geçmişimiz… Bizi bırakmayan bir ton anının etrafında
biriktirdiğimiz hikayelerimiz.. Hepsi bizim, hepsi özel.. Şiir tadında öykü
kıvamında anlatmaya değer biriktirdiklerimiz… Bir daha dönüşü olmayan
yolculuğumuzun herhangi bir yerinde, bir evresinde yanımızda olanlar, çomak
sokanlar, gıybet edenler, sevenler, sevmeyenler sevdiğini söyleyip de
sırtımızdan vuranlar, iyi günde yanımızda olup da kötü günümüzde sormayanlar….
Hepsi geçmişte kaldı diyerek önümüze baktığımız, yolumuza çıkan engelleri tek
tek yıktığımız, olmaz dediklerini olur yaptığımız, kısacası hayatın tüm zorluklarına
meydan okuduğumuz bu hayat bizim… Acısı tatlısıyla, hüznü ve sevinciyle, tüm
yaşanmışlıklarıyla sadece bizim. Biz bu hayatın içinde bir bireyiz, toplumun
bir değeriyiz, insanız, canız… Her şeye ve herkese rağmen yaşamaktayız. Nefes
almaya devam ettiğimiz müddetçe, heybemizde biriken ve biriktirmeye devam
ettiğimiz hikayelerimizle, anılarımızla, sevdiklerimizle ve sevmeyenlere rağmen
yaşamaya inat etmekteyiz ve edeceğiz de. Çünkü yaşamak, her şeye ve herkese
rağmen güzel yine de. Sağlığımız yerinde ise, sevdiklerimiz bizimleyse, gidecek
bir işimiz var ise, şükretmeyi biliyorsak bir de. Yaşamak lazım azizim,
yaşamak… Zamanında ve yerinde….
Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL
2019 Aralık
13 Mayıs 2019
Düşüyor yapraklar gibi hayatımızdan sevdiklerimiz de...
Akrep ile yelkovan misali kovalıyorlar sanki birbirlerini.
geç kalmak derdi var sanırım öteki tarafa..
oysa ki yaşarken sorsanız diyecektir hepsi de;
-“keşke biraz daha kalsaydım dünyada”
ama nefes kadar yakın olan Azrail'i taşırken sırtımızda
“gitmem” demek, ne kadar basit bir kelime olacaktır / şu üç günlük Dünyada ...!
Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL
27 Şubat 2015
Sık sık ve çok gülmek..
Zeki insanların saygısını
kazanmak,
Ve de çocukların sevgisini..
Dürüst
eleştirmenlerin takdirini kazanmak..
Sahte dostların ihanetine
dayanmak!!
Güzelliği takdir etmek..
Başkalarındaki en iyiyi
bulmak,
Dünyayı bir parça daha iyi terk etmek..
İster
sağlıklı bir çocukla ya da bir parça bahçeyle..
İsterse bir
sosyal koşulu iyileştirerek..
Siz yaşadığınız için,
Tek
bir canlının bile daha kolay nefes aldığını bilmek..
İşte
budur yaşamak..
Ralph Waldo EMERSON
17 Aralık 2014
“Gençlik bir hayat devresi
değil, bir akıl halidir.
Yıllar cildi buruşturabilir, ancak
heyecanların bitişiyle ruh buruşur.
...
İnsan kendine olan
güveni kadar genç,
Kuşkusu kadar yaşlı,
Cesareti kadar
genç,
Korkuları kadar yaşlı,
Umudu kadar genç,
Bezginliği
kadar yaşlıdır.
Hiç kimse fazla yaşamış olmakla
yaşlanmaz.
İnsanları yaşlandıran, ideallerinin
bitmesidir.
Kalbi sevdikçe, neşe duydukça, güzellikleri
fark ettikçe, beyni yeni şeyler keşfettikçe, herkes
gençtir.
İnsanlar yaşadıkça yaşlandıklarını
sanırlar,
Halbuki yaşamadıkça yaşlanırlar.
İnsan,
yaşlı
olmaya karar verdiği gün yaşlanır.”....
Alıntı
01 Aralık 2013
Resim - Elena VİZERSKAYA
....
Biz de yaşarız azizim, Yaşamaya gelince, biz de yaşarız ama,
Olmuyor cebimizden kattığımızla eğlenmek, Gönlümüzden katalım, Varlıklı
kişileriz neşeden yana. Pazarımız hoş mu geçecek, şart değil Büyükada, Heybeli;
Çok bile gelir kayığı Hristo'nun; Sekiz arşın iki karış, Kız gibi Cibali
yapısı. Bir işaretimize bakar Çıkmazsa balığı alesta, Aylardan temmuz,
günlerden pazar; Yenikapı açıklarındayız... Bırakın Hasan geçsin küreğe,
Utandırmaz bu kollar sahibini. Kabarmaz bu avuçlar On ikisinden beri
nasırlıdır. Fazla külfet istemez, Bol sigaramız olsun, Köfte, ekmek, domates
yeter. Karımız, sevgilimiz yanımızda Başaltında şarap testisi... Dedik ya bugün
pazar Belki genç arkadaşı "İlk defa güneşe çıkardılar", İsteriz bütün
dostlar aramızda olsun; Kiminin Hanya'dan gelir selamı, Kiminin Konya'dan
Sandalımız geniş değil, ne çare, Gönlümüz kadar. Ne yapalım bol şarabımız var
ya, Onların sağlığına içecek; Gün ola harman ola!.. Anlarız biz de bu işlerden,
Elimiz değdi de okşamadık mı, Şu "pür hayal" saçları ? Kim istemez
"yâr"i uyutmasını "sine" de Batan güne karşı,
"Bâde" içmesini "Yâr eli"nden? Gözü kör olsun feleğin, Gelecekten
umudumuzu kesmedik, İçimiz öylesine ferah... Son kadehlere doğru sorsun, Sesi
en güzelimiz bizden: "Gam, keder ne imiş?" Yontulmamış sesimizle
cevabı hazır: "Geç azizim, geç''...
Rıfat ILGAZ
28 Kasım 2013
Bugünden tezi yok toplayıp hüzünlerimi koyacağım bir valizin
içine…
Geçmişten kalan tüm izleri yok etmek adına bir de kilit
vuracağım üstüne.
İznim olmadan kimse açmayacak / açamayacak…
-Ve de dokunamayacak yaralarımın üzerine…
Bir zamanlara aitti diyeceğim soranlara
Gözyaşım, ümidim / hasretim, beklediğim / hayallerim ve en
çok da sevdiğim olacak içinde…
Unutacağım her şeyi ve herkesi.
Aldırmayacağım zamanın yüreğimde bıraktığı izlere...
Acıları bir kenara itip, gülümsemeleri mi toplayacağım
yeniden.
Söylenmiş her şeyin üzerine bir çizik atacağım ardından…
Ve sonra, sonra mı…!
Yeniden başlayacağım yaşamaya.
Mehpare ÖĞÜT
2013
01 Temmuz 2013
Sabahın erken saatleri…Gün henüz
ağarıyor…Hoş bir loşluk kaplamış her yeri…Sessizce yatağımdan kalktım…Ev içi
adımlarıma dikkat ederek balkona çıktım…Balkonumuz camla kaplı…Pencereyi açtım
ve derin derin soludum havayı…Dışarıda in cin top oynuyor, kimseler yok…Oradan
oraya uçuşan kuşların cıvıltısından başka herhangi bir ses de
duyulmuyor…Binalar taş yığını gibi…İnsanlar uykuda…Bahçe dingin…Çiçekler
arasında olmak istedim birden…Onları okşamak, koklamak geldi içimden…Yumuşak
adımlarla çıkış kapısına doğru ilerledim…Eşim ve kızım da uykuda…Onları
uyandırmadan sessizce süzüldüm dışarı…Apartman kapısı her zaman sesli
kapanır…Bunu bildiğim için usulca kapattım kapıyı…Bahçe beni
bekliyordu…Adımlarımı attıkça sabahın serinliği yüzümü okşuyordu adeta…Bahçenin
tam ortasında durdum…Ne kadar güzel görünüyordu çiçekler…Çimlere basa basa
dolaştım bahçeyi…Doğa ile baş başaydım…Huzur doldurdu oluk oluk
yüreğimi…Yaşıyordum, sağlıklıydım ve mutluydum…
Yaşama sevinci yaşam kalitesine
de bağlı kuşkusuz…Geçim sıkıntısı içinde olan ya da herhangi bir sağlık sorunu
yaşayan bir insanın bahçenin ortasında benim duyduğum huzuru duyması ya da aynı
keyfi alması beklenemez…Ama sağlıklı ve ekonomik sıkıntısı olmadığı halde
mutsuz olan o kadar çok kişi var ki…Özellikle sözüm onlara…Ne
istiyorsunuz?..Niçin bu hayatı kendinize zindan ediyorsunuz?..Yazık değil mi
size, ailenize ve yakın dostlarınıza?..Yakınınızdaki bir moral bozukluğunun
domino taşı gibi sizi de etkileyeceğini niçin hesaba
katmıyorsunuz?..Unutmayın!..Siz sevgi dolu iseniz enerjinizle ihya olur
sevdikleriniz…Hep taktir etmişimdir bu tür insanları…Onların hiç mi sorunları
yok?..Elbette var; ama yaşama sevinci ile dolu yürekleri, sorunlarını çözmede
en büyük katkıyı sağlıyor onlara…
Öğretmenliğe yeni başladığım
yıllarda, okuldaki öğretmen arkadaşlarım, daha önce aynı okuldan emekli olmuş
öğretmen çiftin evlerine konuk olacaklarını söylediler…Emekli öğretmenlerden
biri Türkçe öğretmeniydi…Deneyimlerinden yararlanırım düşüncesiyle ben de
katılmak istedim…Olumlu yanıt aldım ve hep beraber Cebeci’de bir teras katında
oturan çifti ziyarete gittik…Çiçeklerle donatılmış teras balkonuna aldılar
bizi…Öyle güzeldi ki atmosfer…Hayran kaldım…Öteden beri teras katlarını
sevmişimdir…Çünkü bahçe ihtiyacınızı da giderebiliyorsunuz geniş
balkonunda…Manzara da genelde güzel olur bu katlarda…Sohbet ilerledi ve Hulusi
öğretmen benim Türkçe öğretmeni olduğumu öğrenince çalışma odasına götürdü
beni…Odanın dört bir yanı kitaplarla çevriliydi…Bir kenarda duran küçük bir
masa ve onun üzerinde daktilo makinesi vardı…Kitaplarına göz gezdirdim…Bütün
klasik romanlar, İngiliz edebiyatı, Rus edebiyatı, Fransız edebiyatı
vb…şeklinde tasnif edilmişti…Yazarlardan konuştuk…Romanlardan konuştuk…Beni çok
mutlu eden sohbetin bir yerinde yaşama sevincinden söz etti Hulusi
öğretmen!..Yaşama sevincini yok ettiği annesinden söz etti uzun uzun…Gözleri
buğulandı…
Hulusi öğretmen, evlenmeden önce,
henüz üniversitede okurken annesiyle tartışmış ve evi terk etmiş…Zaten kalp
hastası olan annesi, ayrılık acısına fazla dayanamamış ve vefat etmiş…Hulusi
öğretmen cenazeye de gitmemiş, mezarının nerede olduğunu bile öğrenmemiş…Yalnız
kalan babası, kısa bir süre sonra yeniden evlenmiş…Durum böyle olunca, artık
baba evine hiç uğramamış Hulusi öğretmen!..Günün birinde bir mektup gelmiş
Hulusi öğretmene…Annesi tarafından yazılmış bir mektup…Babası ona göndermiş bu
mektubu…Mektupta yazılanları okudukça ağlamış Hulusi öğretmen!..Yüreği
dağlanmış…”Ne vardı mektupta?” diye sordum, Hulusi öğretmene…Mektubu sakladığı
kutudan çıkardı ve bana uzattı… “Yüksek sesle oku!..”dedi…Şunlar yazılıydı
mektupta:“Sevgili yavrum!..Artık dayanamıyorum senin yokluğuna…Kahroluyorum…Sen
benim yaşam kaynağımdın…Yaşama sevincimdin…Gittin ve ben de yitirdim içimdeki
bu sevinci…Öleceğimi hissediyorum…Bu mektubu da sana ölmeden önce son defa
yazıyorum…Mutlu ol yavrum!..” Mektupta kurumuş göz yaşlarının izleri de
vardı…Üzüldüm ve usulca masaya bıraktım mektubu…Hulusi öğretmen, annesinin
yaşama sevincini söndürmüş ve bir anlamda ölümüne neden olmuştu…Vicdan azabı
kıvrandırıyordu onu…Pişmandı; ama o anda yapabileceği hiçbir şey de yoktu…
Yaşama sevincinizi yüreğinizden
eksiltmeyiniz…Kim bilir belki de siz, sizi çok seven bir kişinin yaşama
sevincisinizdir…
Asım ERDOĞAN
16 Mart 2013
Anı yaşamak gerektiğine inananlardanım.
Elbette ki unutmadan geçmişi;
Umutla bakarak yarınlarımıza
Kurmalıyız düzenimizi…
Mevlana’nın da dediği
gibi ;
“Dün, dünle gitti
cancağızım”
Bugün yeni şeyler
söylemek lazım…”
Hayat kısa bir andır
Kimi için kuş kanadında
Kimi için bir göz kırpımında
Kiminin ki yaz ateşi kadar sıcak
Kiminin ki kardan
daha beyaz
Alıp verdiklerimizle ve bazen de unuttuklarımızla
Devam ediyor işte hayat
Geçip giden ömür
Serpiştirirken saçlarımızın arasına akları
Ve bir zaman geldiğinde susturarak tüm şarkıları
Bitecek yaşam denilen kavgamızda.
Ama devam edecek başkaları için biz olmasak da
Her nerede yaşanıyor ve yaşatılıyorsa
Kalacak en güzel haliyle anılarımız sevdiklerimizin
hatıratında…
Mehpare ÖĞÜT
2013
Kayıtlar
