Ş A İ R A N E

Bir sabah uyanıyorsun ve fark ediyorsun:
Hiçbir şey eskisi gibi değil.
Ne sabahlar tanıdık, ne duvarlar, ne aynadaki yüz.
Sanki zaman, seni içinden sessizce söküp almış da fark ettirmemiş gibi.
Bir eksiklik değil bu… Daha çok bir silinme hali.
Yavaş, sessiz, iz bırakmadan…
Şimdi her şey uzaklaşıyor benden.

İnsanlar…
Birbirine dokunan ellerin arasına, görünmeyen bir boşluk giriyor artık.
Konuşmalar ezberden ibaret, bakışlar başka dünyalara ait.
Eskiden isimlerini andığımda kalbimde bir yer titrerdi.
Şimdi sadece sessiz bir boşluk bırakıyorlar ardlarında.
Kendime ait sandığım her şey, başka bir zamana aitmiş meğer.
Şimdi fark ediyorum… 

Belki de hiçbir zaman gerçekten burada değildim.

Anılar bile kaçıyor.
Sakladığım defterlerdeki yazılar soluyor.
Bir zamanlar titreyerek yazdığım kelimeler bile beni hatırlamıyor artık.
Kahkahaların yankısı yok, o odalar şimdi suskun.
Bana ait olan ne varsa, çoktan yola çıkmış, habersiz.
Ben hâlâ yerimdeyim; ama içim, bir türlü yetişemiyor gidenlere.

Aynaya baktığımda, gözlerimde tanımadığım bir yorgunluk var.
Ne geçmişe ne geleceğe ait bir yüz.
Sanki her şeyi geride bırakmış ama hiçbir şeye de varamamış bir yolcunun bakışı.
Gözkapaklarımda birikmiş geceler,
Kirpiklerimin ucunda düşmeyen bir vedalaşma…

Ama bu sadece bir kayboluş mu, yoksa bir arayış mı?

Belki de uzaklaşanlar, bana aslında yaklaşmayanlardı.
Belki de bu boşlukta, gerçek benliğime bir adım daha yaklaşıyorum.
Kırıldığım her yerde, biraz daha hafifliyorum.
Giden her parçamla, kalan özüme yaklaşıyorum.
Ve belki… belki de bu bir son değil.
Sadece kendime dönmenin sancılı bir biçimi.

Fakat bugün…
Bugün yalnızca bir gerçeği taşıyabiliyorum içimde:
Şimdi her şey uzaklaşıyor benden…
Ve ben, içimden geçenleri söylemeye bile cesaret edemeden,
sessizce benden gidenlerin ardından bakıyorum.

Mehpare ÖĞÜT ŞENGÜL

20 Mayıs 2025